۹۰۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كه دوست دارد مانند پيامبران زندگى كند و مرگى چون مرگ شهيدان داشته باشد و در بهشتى كه خداى رحمان كاشته است ، ساكن شود ، بايد از على پيروى كند و با دوست او دوستى كند و به امامانِ پس از او اقتدا نمايد ؛ زيرا آنان عترت من اند و از طينت من آفريده شده اند . بار خدايا! فهم و دانش مرا روزىِ ايشان فرما! واى بر آن دسته از امّتم كه با آنان مخالفت كنند! بار خدايا! شفاعت مرا شامل حال اين مردمان مگردان!
۹۰۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اهل بيت من ، حق را از باطل جدا مى كنند و هم ايشان اند آن امامانى كه بايد به آنها اقتدا كرد .
۹۱۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :آسايش و آسودگى و رحمت و يارى و توانگرى و آسانى و خشنودى و خُرسندى و گشايش و كاميابى و تقرّب و دوستى خدا و پيامبر او، براى كسى است كه على را دوست بدارد و به جانشينان او اقتدا كند .
۹۱۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خوشا به حال كسى كه قائم اهل بيت را درك كند و پيش از قيامش به او اقتدا نمايد و از او و از امامان هدايتگرِ پيش از او پيروى كند و از دشمنان آنان به خداى عز و جل پناه ببرد و بيزارى جويد! اينان رفيقان من و گرامى ترين افراد امّت من در نزد من اند .
۹۱۲.الأمالى، طوسىـ به نقل از جابر بن عبد اللّه انصارى ـ :روزى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نماز صبح را به جماعت با ما خواند و سپس به طرف ما بر گشت و برايمان سخن گفت و فرمود : «اى مردم! هر كه خورشيد را از دست داد ، به دامن ماه چنگ زَنَد و هر كه ماه را از دست داد ، به فَرقَدان ۱ تمسّك جويد» .
من و ابو ايّوب انصارى و انس بن مالك برخاستيم و گفتيم : اى پيامبر خدا! چه كسى خورشيد است؟
فرمود : «من» .
در اين هنگام، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله براى ما مَثَلى زد و فرمود : «خداى متعال ، ما را آفريد و چونان ستارگان آسمان قرارمان داد كه هر گاه ستاره اى غروب كند ، ستاره اى ديگر طلوع مى كند . پس من خورشيد هستم و هر گاه بُرده شدم ، به ماه چنگ زنيد» .
گفتيم : چه كسى ماه است؟
فرمود : «برادر و وصى و وزيرم و ادا كننده دِينَم و پدر فرزندانم و جانشين من در ميان خانواده ام ، على بن ابى طالب» .
گفتيم : فرقدان كيستند؟
فرمود : «حسن و حسين» .
پيامبر صلى الله عليه و آله سپس لختى درنگ كرد و آن گاه فرمود : «فاطمه هم [ستاره ]زهره است و عترتم ، اهل بيتم ، با قرآن اند و قرآن با آنان است . از هم جدا نمى شوند تا اين كه در كنار حوض [كوثر] بر من وارد شوند» .
1.دوستاره درخشان كه به آنها «دو برادران» نيز مى گويند.
