۱۲۸۴.عيون أخبار الرضا عليه السلامـ به نقل از حسن بن جهم ـ :روزى در انجمن مأمون حاضر بودم و على بن موسى الرضا عليه السلام نيز نزد او بود و فقيهان و متكلّمان فِرقه هاى مختلف ، جمع بودند... . مأمون به ايشان گفت : شنيده ام كه گروهى در باره شما غُلو مى كنند و نسبت به شما پا را از حد فراتر مى گذارند .
امام رضا عليه السلام فرمود : «پدرم موسى بن جعفر، از پدرش جعفر بن محمّد، از پدرش محمّد بن على، از پدرش على بن الحسين، از پدرش حسين بن على، از پدرش على بن ابى طالب عليهم السلام حديث كرد كه فرمود : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : مرا از آنچه سزاوارم ، فراتر نبريد ؛ زيرا خداوند ـ تبارك و تعالى ـ پيش از آن كه مرا پيامبر قرار دهد ، بنده خود قرار داد . خداى ـ تبارك و تعالى ـ فرموده است : «هيچ بشرى را نسزد كه خدا ، به او كتاب و حُكم و پيامبرى بدهد ، سپس او به مردم بگويد : به جاى خدا ، بنده من باشيد ؛ بلكه [بايد بگويد :] به سبب آن كه كتاب [آسمانى ]تعليم مى داديد و از آن رو كه درس مى خوانديد ، علماى دين باشيد . و [نيز] شما را فرمان نخواهد داد كه فرشتگان و پيامبران را به خدايى گيريد . آيا پس از آن كه سر به فرمان [خدا ]نهاده ايد ، [باز] شما را به كفر وا مى دارد؟!» . على عليه السلام فرمود : در باره من، دو گروه به هلاكت مى رسند ، در حالى كه تقصير من نيست : دوست افراطى و دشمن افراطى و من به پيشگاه خداى ـ تبارك و تعالى ـ اعلام بيزارى مى كنم از كسى كه در باره ما غلو كند و ما را از حدّمان فراتر برد، همان گونه كه عيسى بن مريم عليه السلام از نصارا بيزارى جست . خداوند متعال فرموده است : «و [ياد كن] هنگامى را كه خدا فرمود : اى عيسى بن مريم! آيا تو به مردم گفتى : من و مادرم را همچون دو خدا به به جاى خداوند بپرستيد ؟ گفت : منزّهى تو! مرا نزيبد كه [در باره خويشتن ،] چيزى را كه حقّ من نيست ، بگويم . اگر آن را گفته بودم ، قطعاً آن را مى دانستى . آنچه در نفْس من است ، تو مى دانى و آنچه در ذات توست ، من نمى دانم ، چرا كه تو خود، داناى رازهاى نهانى . من جز آنچه را بِدان فرمانم دادى ، به آنان نگفتم ، [گفته ام] كه : خدا ، پروردگار من و پروردگار خود را عبادت كنيد و تا وقتى در ميانشان بودم ، بر آنان گواه بودم . پس چون روح مرا گرفتى ، تو خود بر آنان ، نگهبان بودى و تو بر همه چيز ، گواهى» و فرموده است : «مسيح از اين كه بنده خدا باشد ، هرگز امتناع نمى ورزد و فرشتگان مقرّب نيز [امتناع ندارند]» و فرموده است : «مسيح پسر مريم ، جز پيامبرى نبود كه پيش از او [نيز] پيامبرانى آمده بودند و مادرش زنى بسيار راستگو بود . هر دو غذا مى خوردند» ؛ يعنى : هر دو، قضاى حاجت مى كردند . پس هر كه براى پيامبران، ادّعاى ربوبيّت و براى امامان، ادّعاى ربوبيّت يا نبوّت و براى غير امامان، ادّعاى امامت كند ، ما در دنيا و آخرت از او بيزاريم» .