۳۷۱.الكافىـ به نقل از محمّد بن فيض ، از امام صادق عليه السلام ـ :نزد ابو جعفر (منصور دوانيقى ^۱ ) بودم كه كيسه اى از پوست برايش آوردند . آن را باز كرد و در آن نگريست و چيزى از داخل آن بيرون آورد و گفت : اى ابو عبد اللّه ! مى دانى اين چيست ؟
گفتم : چيست ؟
گفت : اين ، چيزى است كه از پشت افريقيه ، از طنجه ^۲ يا طبنه ^۳ (ترديد از محمّد بن فيض است) مى آورند .
گفتم : چه هست ؟
گفت : در آن جا كوهى است كه در سال ، چند قطره اى از آن مى چكد و منجمد مى شود و براى سفيدى اى كه در چشم پديد مى آيد ، مفيد است . با آن ، چشم را سرمه مى كشند و به اذن خداوند عز و جل سفيدى از بين مى رود .
گفتم : بله ، آن را مى شناسم . اگر بخواهى ، نام و داستانش را برايت مى گويم . او نامش را از من نپرسيد ؛ امّا گفت : داستانش چيست ؟
من گفتم : اين ، همان كوهى است كه يكى از پيامبران بنى اسرائيل، از دست قومش بدان جا گريخت و بر روى آن، خدا را عبادت مى كرد . قومش به مكان او پى بردند و وى را به قتل رساندند و از آن پس ، آن كوه بر آن پيامبر ، مى گريد و اين قطرات، از گريه اوست . در آن طرف كوه ، چشمه اى است كه از آن، آب (اشك ها) ، شب و روز مى جوشد . به آن چشمه ، دسترس نيست .