گاه، اين مصاحبت تنها با يك امام است كه اين نيز بسيار ارزشمند است؛ ولى روشن است كه مصاحبت و همراهى با چند امام، بيشتر بازگوكننده عظمت و ارزشمندى آن صحابى است.
و مصاحبتها گاه، صرفاً يك معيت فيزيكى است؛ ولى گاه، مصاحبتى همراه با آموزش و فراگيرى است. نيز مصاحبت علمى است كه به مصاحب ارزش ويژه اى مى بخشد.
حضرت عبدالعظيم نه صرفاً در كنار امام است، بلكه در اين مصاحبت از امام مى آموزد و فرا مى گيرد. همين ويژگى مصاحبت وى را ارزشمند مى سازد. در بحث از مجموعه روايى، حضرت عبدالعظيم اين حقيقت روشن تر و ملموس تر مى گردد.

۰.اميرالمومنين(ع) در وصف برخى از صحابه پيامبر(ص) مى گويد:و ليست كلّ أصحاب رسول اللّه -صلى الله عليها من كان يسأله عن الشي ء و يستفهمه، حتى أن كانوا ليحبّون أن يجيئ الأعرابى أو الطارى فيسأله(ع) حتّى يسمعوا؛
همه اصحاب پيامبر چنين نبودند كه بتوانند از پيامبر بپرسند و از او ياد گيرند، تا آنجا كه دوست داشتند باديه نشينى يا كسى بيايد و از پيامبر بپرسد تا آنان هم چيزى بشنوند.

۰.ولى اميرالمومنين(ع) درادامه اين سخن درباره مصاحبت خويش با پيامبر مى گويد:و كان لا يمرّ بى من ذلك شى، إلاّ سألته عنه و حفظته... و لقد كنت أدخل أنا   على رسول اللّه كل يوم دخلة و كل ليلة دخلة، فيخلينى فيهاخلوة أدور معه حيثما دار. و قد علم أصحاب رسول اللّه أنّه لم يكن يصنع ذلك بأحدٍ من الناس غيرى، و ربّما كان ذلك فى شي ء يأتينى رسول اللّه(ص) أكثر ذلك فى منزلى، و كنت إذا دخلت عليه بعض منازله، خلا بى و أقام نسائه حتى لايبقى عنده غيرى و اذا أتانى للخلوة معى فى بيتى، لم تقم فاطمة و لا أحد من بنىّ.
و كنت اذا سألته أجابنى و اذا سكت عنه أونفدت مسائلى ابتدأنى. فما نزلت