گاهى برترين در قرائت قرآن بود, بدون پيش زمينه سياسى. ^۱ گفت و گويِ فراوان از مناقبِ ياران, دلالت بر وجود مشكلى در ميان ايشان مى كند: رقابت و حسد كه موضوعى زنده و در اجتماعات بدوى است. احاديث فراوانى هستند كه از حسد ميان صحابه پرده بر مى دارند. قوى ترين آنها احاديث خودِ صحابه اند. احاديث ديگرى هم هستند كه ناسزا گفتن به اصحاب را ناروا مى شمارند: «يكى از اين دو [=طلحه] به عثمان مى گرايد و ديگرى [زبير] به على». در اين جا حديث به گونه اى نمودار مى شود كه انگار بخشى از تاريخ ناب و خالص است: تاريخ صحابه, نه جزئى از تاريخ پيامبر!
فضايل صحابه يكايك بر شمرده مى شود, همانند فضايل ابوبكر: دوستِ پيامبر. برتر نهادن, به گونه درختى نمايان مى شود كه قلّه آن, پيامبر است و سپس ابوبكر و عمر و در پى آن, عثمان و سپس على. ابن عبّاس, به عنوان مفسر رخ مى نمايد. پيامبر, او را به حكمتْ برترى بخشيده كه هرچه بخواهد, از درياى آن با دست برگيرد. ^۲
غالباً تفضيلى ميان صحابه نيست; امّا كارى هنرى در ترسيم شخصيّت ها هست,