خاندان خوانسارى و ترجمه حديث

عصر صفويه در تاريخ ايران، از يك نگاه، دوران رشد و بالندگى دانش هاى حديثى به شمار مى رود؛ چرا كه در اين عصر، چهار حركت بزرگ حديثى در دنياى تشيع پاگرفت:
1) تدوين موسوعه هاى بزرگ حديثى، چون: وسائل الشيعة، الوافى، بحارالأنوار والعوالم؛
2) شرح نويسى بر متون حديثى، مانند: ملاذ الأخيار (شرح تهذيب الأحكام)، مرآة العقول (شرح الكافى)، روضة المتقين(شرح من لايحضره الفقيه) لوامع صاحبقرانى (شرح من لايحضره الفقيه)؛
3) تدوين تفسيرهاى روايى، چون: البرهان و نورالثقلين؛
4) ترجمه گسترده احاديث به زبان فارسى.
در اين مقال، سخن درباره ترجمه احاديث و نقشى است كه خاندان خوانسارى در اين باب، ايفا كرده اند.
نخست بايد اذعان كرد كه ترجمه و برگردان علوم به زبانهاى ديگر، نشان اهتمام به «تبادل دانش» و «ساده سازى ميراث علمى» است و همين دو انگيزه،