منجّمان هندى نيز حوادث زمينى را با اوضاع آسمانى مرتبط مى دانستند. برخى اين ارتباط را بين ستارگان و سيّارات با حوادث زمين مى دانستند و بعضى فقط بين سيّارات و حوادث زمينى ارتباط قائل بودند (احكام النجوم) و معتقد بودند كه تحقّق هر موقعيّت و وضعى براى سيّارات، آثارى را به دنبال دارد. ^۱
گرچه نمى توان ارتباط فى الجمله ميان اجرام آسمانى و حوادث زمينى را انكار كرد؛ امّا نحس يا مبارك بودن اجرام آسمانى، دليل عقلى يا نقلى ندارد. البتّه چنانچه كسى براى آنها تأثير مستقلّى قائل باشد ـ چنانچه صابئين معتقدند ـ بدون شك، بنا بر مبناى اعتقاد توحيدى، مردود است.
در روايتى نقل شده كه راوى از شومى روزى كه حوادث ناگوارى برايش رخ داده بود، شكايت كرد و امام هادى(ع)، او را به سبب بر زبان راندن چنين كلماتى، گنهكار خواند و گوشزد كرد كه بايد توبه نمايد و فرمود:
مگر نمى دانى كه خداوند پاداش دهنده و مجازات كننده و حسابرس اعمال آدمى است؟ ايّام را در بروز حوادث و نظام آفرينش، صاحب نقش قلمداد مكن. ^۲
گرچه روايت درباره نحوست ايّام است؛ امّا در فقدان دليل عقلى و نقلى، با قول نحوست اجرام آسمانى يكسان است. همان طور كه زمان خاصّى نمى تواند استقلالا منشأ بروز حادثه اى خوب يا بد باشد، سيّارات نيز نمى توانند مستقلا منشأ چنين آثارى باشند.
علاّمه مجلسى، اين روايت را بر اينكه حركات افلاك و زمان دخالتى در حوادث ندارند، شاهد گرفته و در عين حال، آن را منافى با بعضى از دستورهاى شرع، مبنى بر ترك برخى از امور در بعضى از روزها ندانسته است. ^۳
البته چنانچه منشأ دينى انجام دادن اعمال در رفتارهايى كه در بعضى از روزها در روايات سفارش شده، ثابت گردد و از دليل روشن و قابل اعتمادى برخوردار باشد، هيچ