سبب خير است. ^۱
مفسّر بنام شيعه، علاّمه طباطبايى مى گويد:
نحوست آن است كه حوادثى كه رخ مى دهد، جز شرّ به دنبال نداشته باشد و اعمال يا پاره اى از اعمال براى عامل آن، هيچ گونه خير و بركتى نداشته باشد. ^۲

سعادت و نحوست ذاتى ايّام

يكى از سؤالاتى كه در اين باره مطرح مى شود، اين است كه: آيا نحوست و سعادت ايّام، به معناى مؤثّر بودن ذاتى زمان خاصّى در نحوست و بديمنى است و متقابلا، مؤثّر بودن ذاتى ايّامى ديگر در بركت و خوش يمنى، پايه و اساس علمى و منطقى دارد؟
مسلّما عقل، ابتدائا نمى تواند چنين امتيازى را براى زمان و ايّام ـ كه جز محصول حركت وضعى و انتقالى زمين نيست ـ درك كند و بپذيرد. از ديدگاه عقل، هيچ تفاوتى ميان حركت وضعى زمين ـ كه سبب به وجود آمدن شبانه روز است ـ در روز جمعه با روز دوشنبه نيست، چنانچه هيچ گونه فرقى ميان حركت انتقالى زمين در فصلها و ماههاى سال وجود ندارد و نمى توان بر سعادت و نحوست ايّام، به اين معنا، برهان عقلى ارائه كرد.
حكيم و مفسّر برجسته، علاّمه طباطبايى، معتقد است كه طبيعت مقدارى زمان، داراى اجزاى متشابهى است و چون ما هيچ گونه احاطه اى به علل و اسبابى كه سبب بروز حوادث و تحقّق اعمال مى شود، نداريم، تا گذشت روز و قطعه اى از زمان را از علل و اسباب سعادت و نحوست بشماريم، از اين رو، تجربه كافى در اين زمينه سودى ندارد. زيرا همان طور كه راهى براى ثبوت نحوست و سعادت از طريق برهان وجود ندارد، راهى براى نفى آن هم نيست؛ گر چه ثبوت نحوست و سعادت براى ايّام، بعيد است، و البتّه،