4. عمرو بن أحيحة
حسن الخير...
و أبي اللّه أن يقوم بما قام به ابن الوصى و ابن النجي
ب
إن شخصا بين النبى لك الخيـر وبين الوصى غير مشو
ب
شرح نهج البلاغة، ج 1، ص 146
او اين اشعار را در وصف امام حسن(ع) در جنگ جمل سرود. زمانى كه عبداللّه بن زبير سخنرانى كرد و در پى او امام حسن(ع) سخنرانى نمود.
عمرو بن أحيحة در كتاب هاى تراجم شناخته نشد.
5. عبدالرحمن بن ذو?ب الاسلمى
ألا أبلغ معاوية...
يقودهم الوصى إليك حتىيردك عن عُوائك و ارتيا
ب
وقعة صفين، ص 382
اين شعر در شرح نهج البلاغة (ضلال و ارتياب) ضبط شده (ج 1، ص 149).
اين اشعار را نصر بن مزاحم منقرى در جمله اشعار صفين آورده. عبدالرحمن بن ذويب اسلمى از سپاهيان حضرت على(ع) و از مردم حجاز بود. شخصيت او در كتاب هاى تراجم نيامده. و روشن نيست كه او اين اشعار را در جنگ صفين يا پيش از آن خطاب به معاويه سروده. كتاب وقعة صفين را عبدالسلام محمد هارون تحقيق نموده و گويد واژه «عُوانك» در اصل «غُواتك» ثبت شده و تحريف شده، صحيح عُوانك مى باشد. چون: عوائك من العواء اشتق اسم معاوية فان معاوية الكلبة تعاوى الكلاب. گرچه عُواء به همين معناست (ابن اثير نهاية، ج 3، ص 324)، و با نام معاويه مناسبت دارد اما به نظر مى آيد غواتك صحيح است. چون به معناى گمراهى و جمع است (زبيدى تاج العروس، ج 20، ص 32) و با ارتياب مناسبت دارد. در هر صورت وى از حضرت على(ع) به عنوانى وصى پيامبر(ص) ياد كرده.
