ولى پس از تأسيس جمهورى اسلامى ايران، دانشمندان شيعه هيچ عذرى پيش خدا ندارند.

علوم حديث: جناب عالى از چه زمان به پژوهشهاى حديثى روى آورديد؟ علل و انگيزه و زمينه هاى آن را بيان فرماييد:

محمدى رى شهرى: من از همان آغاز دوره طلبگى و از زمانى كه توانستم كتابهاى روايى را بخوانم و بفهمم، جاذبه زيادى در وجود خود نسبت به احاديث اسلامى خصوصاً احاديث اعتقادى، اخلاقى و عرفانى احساس مى كردم، و از همان زمان اين احساس در من وجود داشت كه حديث، جايگاه شايسته خود را در حوزه هاى علميه پيدا نكرده و جايگاهى را كه بايد داشته باشد، دارا نيست. بهترين سرمايه اى كه حوزه هاى علميه براى خودسازى، ارشاد و سازندگى ديگر افراد جامعه مى توانند داشته باشند، قرآن و احاديث اسلامى است. و همان طور كه در روايات آمده، بهترين وسيله تبليغ مكتب اهل بيت ـ ع ـ ، آشنا كردن مردمان به سخنان زيبا و شيرين و دلنشين آنهاست. متأسفانه در حوزه هاى علميه، بهاى لازم به اين سرمايه گرانبها داده نمى شود. اين احساس موجب شد كه تلاش بيشترى در زمينه آشنا كردن مردم خصوصاً نسل جوان با احاديث اسلامى داشته باشم.
در سال 46 كه در نجف بودم، با مراجعه به مجموعه هاى حديثى، احاديثى را كه به نظرم جالب مى رسيد يادداشت مى كردم، ولى هرگز فكر نمى كردم اين يادداشت بردارى از احاديث، روزى به مؤسسه فرهنگى دارالحديث و تنظيم موسوعه بزرگ احاديث اسلامى و دانشكده علوم حديث منتهى شود. سال 47 در زندان مشهد به فكر افتادم احاديث يادداشت شده را به صورت الفبايى تنظيم كنم و همانجا كار را شروع كردم. پس از آزادى از زندان ـ كه دومين زندان من بود ـ تصميم گرفتم براى كار اساسى روى احاديث اسلامى در ابعاد غير فقهى، وقت كافى بگذارم. كار را از كتاب شريف بحارالانوار آغاز كردم و تمامى آن را تقريباً دوبار خواندم و يادداشت برداشتم و همينطور بسيارى از متون حديثى را مرور كردم كه نتيجه آن، كتاب «ميزان الحكمة» است كه در دسترس همگان قرار دارد و اميدوارم توفيق تكميل آن را با همكارى همكاران دارالحديث داشته باشم.