با وجود اينكه بيشترين احاديثِ ما نسبت به ديگران، از مجارى پاكيزه تر نقل شده و در پيشانى اَسناد و اسانيدِ احاديثِ ما، ائمه معصومين(عليهم السلام) قرار دارند (كه اهل سنّت، كمترين قدحى در وثاقتِ آنها بازگو نكرده اند) و يا احاديث ما به صحابه اى منتهى مى گردند كه از ديدگاه اهل سنّت بر وثاقت آنان و اطمينانِ به آنها نمى توان آسيبى وارد ساخت، مع هذا در مورد اَسناد و اَسانيد اين گونه احاديث، كارى گشاينده و هموار و آنچنان مؤثّر صورت نگرفته است. دانشكده علوم حديث، نه تنها اين نوع بحث و تحقيق را نُصب العينِ خود قرارداده، بلكه دهها موضوع ديگر را (إن شاءالله) درباره احاديثْ پى خواهد گرفت. مشكلات و معضِلات (و عويصه هايى كه فعلاً جاى بازگو ساختن آنها نيست) تأسيس چنين دانشكده اى را دست كم درخواست مى كرد؛ گرچه سزاست دانشكده هاى متعدّدى در اين باره تأسيس شود.
رشته هاى تخصّصى دانشكده علوم حديث
مقطع كارشناسىِ اين دانشكده، در سه رشته «علم الحديث»، «مصطلح الحديث» و «رجال الحديث» ـ علاوه بر دروس عمومى و پايه ۱ برنامه ريزى شده است و هر رشته تخصّصى آن، داراى 65 واحدِ درسى اختصاصى (غيرمشترك) است.
در رشته «علم الحديث»، درس فقه الحديث در شش واحد، برنامه ريزى شده كه به طور خلاصه، عبارت از حديث شناسى است. بايد ديد كه آيا در عصر حاضر، در زمينه «فقه الحديث»، تحقيقاتى صورت مى گيرد؟ جواب اين سؤال، منفى است. آيا در دانشگاه و يا در حوزه، در اين زمينه، مطالعات و بررسى جدّى به عمل مى آيد؟ جواب چنين پرسشى جز «نه» چه چيز ديگر مى تواند باشد؟ آيا ما نبايد بدانيم لسانِ حديث در تك واژه ها و تراكيب و مفاهيم خود، بر ساير سخنها چه امتيازى دارد و وجه افتراقش از آنها چيست؟
1.كليه دانشجويان دانشكده، ۷۰واحد درسى مشترك را مى گذرانند كه شامل ده واحد عمومى (مشترك با ساير رشته هاى كارشناسى در كل دانشگاههاى كشور) و ۶۰واحد پايه (مشترك ميان رشته هاى سه گانه علوم حديث) است. براى اطّلاع بيشتر، رجوع كنيد به ضميمه نخست اين گفتار.
