در شرح مدفن حضرت عبدالعظيم و بناء رى و مدح عجم

بدان كه طينت هر فردى از افراد بنى نوع انسان از خاك است به مفاد كريمه « خَلَقَكُم مِن تُرَابٍ »^۱ ، و مرحوم صدوق طاب ثراه در « علل الشرايع » ذكر فرموده است روايتى كه ملخّص آن اين است : هر كس طينت وى از هر قطعه زمينى بر داشته شد وقتى كه از دنيا رحلت نمود در همان زمين مدفون مى شود .
و اين حديث شريف در كتب معتبره ديگر هم منقول است .

در اينكه هر كه در هر جا مدفون شود طينت او از آن خاك برداشته شده

بناءً على ذلك ، هر كسى كه در قطرى از اقطار ارض مدفون مى شود طينت او را از آن محل قبض نموده اند ، پس گلِ وجود حضرت عبدالعظيم و ساير امامزادگان را كه در حدود ايران مدفونند از رى و اماكن و مراقد مطهره ايشان برداشته اند ، پس بايد آن تربت عظيمه ممدوح و محمود باشد .
و بنا بر اخبارى كه ذكر شد و ذكر مى شود آن وقت آن مقبره مطهّره در بُحبوحه معموره سواد اعظم رى بوده است .
پس بدان قبـر به مثابه ظرف است و بدن متوفّى به منزله مظروف ، قبور ائمه