و از اين حديث ظاهر است مراد از اعرابى كيست ^۱ .
پس به واسطه سلمان از كافرهاى عجم عداوتى در سينه گرفت و به عذر منع و تمكّن در مقام اذيّت ايشان برآمد سيّما اهل فارس را كه مخصوصاً اظهار عداوت نمود .

[ بعضى از اعمال عمر در حقّ عجم ]

بعضى از اعمال عمر را خوب است بنويسم :
اول : آنكه عجم را از بيت المال منع نمود و گفت بايد تجارت نمايند .
دوّم : آنكه ديه عجم نصف ديه عرب باشد .
سوّم : مقرّر داشت در بعضى از اعاجم ديه غلامان و كنيزان داشته باشند .
چهارم : قرار داد عجم در هيچ بلدى امامت نكند تا عرب مأموم واقع نشود .
پنجم : عجم در صف اول نايستد از صفوف جماعت كه موجب بطلان نماز سائرين از مأمومين مى شود .
ششم : عجم از عرب دختر نگيرد .
هفتم : عجم از عرب ارث نبرد امّا عرب ارث ببرد .
هشتم : در ثغرى از ثغور اسلام عجم حاكم نباشد .
نهم : كفائه را او مقرّر داشت .
شافعى مى گويد : عجمى كفو عربيّه نيست وليكن در نزد اماميّه شرط نيست نسبت . و كفائه يعنى : اگر بخواهد بنده علويّه اى را نكاح كند جايز است ، و علاّمه اعلى اللّه مقامه در « تذكره » فرموده است بسيارى از حنفيّه در كفائه هفت چيز را شرط دانسته اند ، يكى آنها

در ذكر فضايل سلمان فارسى و جهت عناد و عداوت خليفه معاصر وى با حضرات اعاجم و تأسيس بدعتهاى وى

در كتاب « اختصاص » ^۱ مرويست كه : از حضرت امير عليه السلام سؤال كردند : چه مى فرمائيد در حق سلمان فارسى ؟ فرمودند : « چه بگويم در حقّ كسى كه طينت و روحش به ماها اهل البيت عليهم السلامضمّ است و علوم اوليّه و آخريه آن سر و علانيه مخصوص به اوست ، خود حاضر بودم خدمت حضرت رسول صلى الله عليه و آله وسلمكه اعرابى وارد شد و سلمان را گرفت و از مكانش دور كرد . پس آن جناب به غضب آمد به نحوى كه صورت مباركش سرخ شد و رگ پيشانى آن جناب پر گرديد از خون ، فرمود : اى اعرابى ! دور مى كنى كسى را كه خدا و رسول صلى الله عليه و آله وسلم دوست دار اوست ؟ ! آيا دور مى كنى كسى را كه هر وقت جبرئيل نازل مى شود از جانب خدا امر مى كند به او سلام برسانم ؟ !
اى اعرابى ! هر كس سلمان را جفا كند مرا جفا كرده است ، و هر كس او را اذيّت كرده است مرا اذيّت كرده ، و هر كس او را دور كند مرا دور كرده است ، و هر كس با وى نزديك شود با من نزديك شده است .
اى اعرابى با سلمان مغالطه مكن كه خداوند امر كرده است علم منايا و بلايا و فصل الخطاب به وى تعليم كنم » .
گفت : گمان نداشتم آنچه فرمودى در حق سلمان ، مجوسى بيش نيست .
فرمود : « از جانب خدا مى گويم : مجوس نبوده ، از جانب خدا مأمور بوده اظهار شرك مى نمود . اى اعرابى ! نشنيده اى كه خداوند فرموده است : « فَلاَ وَرَبِّكَ لاَ يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيَما شَجَرَ بَيْنَهُمْ . . »^۲ » الى آخره .