نمايند ، سيّما مدفونين در حدود طهران ، لكن عرض داعى و استدعاى من آن است كه آنچه قطعى و يقينى است و منصوص الزيارة و عالى الرّتبه حضرت عبدالعظيم است ، پس زيارت اين بزرگوار اقوى و افضل و اجلّ و اصحّ است .
چون اين ورق به نظائر گذشت خاطرم آمد نظيرى براى اثبات مطلب عرض كنم :
اين اوقات از سر كار حجة الاسلام شمس فلك سيادت و الفقاهه آقاى حاجى ميرزا محمّد حسن شيرازى ـ متّع اللّه المسلمين بوجوده و لقائه وبقائه ـ داعى مسائلى سؤال نموده از آن جمله : آيا جايز است با نماز قضاء كه بر ذمه مكلّف است نماز زيارت و مستحبّى بخواند ؟
جواب مرقوم فرمودند به خطّ شريف خودشان كه موجود نزد داعى است : اگر اهتمام در اداء قضاء دارند مضايقه نيست اقدام در نمازهاى مستحبى .
مى خواهم عرض كنم : زيارت حضرت عبدالعظيم به مثابه نماز واجب فوت شده است و زيارت سائرين به منزله صلوات مستحبه است .
پس خوب است اين دو شعر را براى آن قبر مطهّر بنويسم :

قبرٌ اذا حلّ الوفود بربعهِرَحَلُوا وحطّت عنهم الآثامُ
مَنْ زاره فى اللّه عارفَ حقِّهفالمسُّ منه على الجَحِيمِ حَرامُ^۱

كه مذكور مى شود .
حال كه دانستى محققاً وقطعاً اين مزار آن بزرگوار است رجوع كن در اين كتاب به اقوال علماء از متقدمين و متأخرين كه داعى جمع نموده است كه در حقّ حضرت عبدالعظيم چه فرموده اند ، و ملاحظه نما در اخبارى كه ائمه دين تو از فضايل و فواضل آن جناب ذكر كرده اند ، و بخوان احاديثى كه از ائمه هدى بدون واسطه شنيده اند و در اين كتاب ترجمه كرده ام ، آن وقت وقر مزور تو در دلت زياده خواهد شد با محبّت تامّه و معرفت كامله .
اما همانا با حالت خوش و خضوع و خشوع به حضور مباركش كه حاضر شدى مطالب و مآرب تو به آن حالت برآورده مى شود .
پس عجب دارم از كسان نادانى كه قطع به صحّت نسب و حسب اين بزرگوار دارند ، معهذا به مواضع مشكوكه ^۱ اقدام و اقبال مى نمايند .
خوش گفته است :

مر تو را چون دو كار پيش آيدگر ندانى كدام بايد كرد
آنكه در وى مظنه خطر استبر خود آن را حرام بايد كرد
آنكه بى خوف و بى خطر باشدبه همانت قيام بايد كرد
مانند كسانى كه از محكمات قرآنيه عدول مى كنند و به متشابهات آن مائل و راغبند ، خداوند سبحان مى فرمايد : « هُوَ الَّذِى أَنْزَلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ مِنْهُ آيَاتٌ مُحْكَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتَابِ وَأُخَرَ مُتَشَابِهاتٌ فَأَمَّا الَّذِينَ فِى قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ مَاتَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاءَ الْفِتْنَةِ »^۲ . حال حكايت اهل اين زمان است بواسطه بعضى از خيالات فاسده از آيات محكمه الهيّة رجوع و عدول مى نمايند و آنچه مشابه و موهوم است مى خواهند .
بلى داعى را جرأت اين نيست كه احدى را از زيارت امامزاده هاى ايران منع و نهى