در معنى « وصيت » است و اشتقاق آن

اكنون اهل طلب بدانند : « وصيت » از حضرت احديت جل مجده در قرآن مجيد گاهى به معنى فرض و وجوب است كقوله تعالى : « يُوصِيكُمُ اللّهُ فِى أَوْلاَدِكُم لِلْذَّكَرِ مِثْلُ حَظِّ الْأُنْثَيَيْنِ . . »^۱ إلى آخره .
و گاهى به معنى احسان و عمل خير است كقوله : « وَوَصَّيْنَا الاْءِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ حُسْناً »^۲ همانا توصيه به عمل خير است .
و « وصيه » بر وزن « فَعِيله » از وَصى يَصى مُشتق است و اسم آن « وصاية » بكسر و فتح است ، و معنى وصيت بر حسب لغت ^۳ : رسيدن چيزى است از كسى به غير او ، يعنى : مالى كه در تصرف موصى است بعد از مردن به تصرف وصىّ او آيد و در نزد اهل شرع : هى تمليك العين أو المنفعة بعد الوفاة ^۴ . ^۵

كردند توصيه به فرزندان خودشان نمودند مانند محمد بن احمد الصفوانى ^۱ و على بن حسين بن بابويه و محمد بن محمد بن النعمان ^۲ ـ تغمّدهم اللّه برضوانه ورحمته ـ .
سيّما كتاب « الوسيلة الى نيل الفضيلة » ^۳ كه بسيار كتاب جيّدى است بخوان كه تمام آن مجموعه اى از وصاياى نافعه است چه در دنياى عاجله و چه در آخرت آجله .
پس اقتداء و اهتداء به ايشان بايد جست و از لذّات دنيا بايد گذشت كه : « صحّةُ الدنيا اسقامٌ ولذّتُها آلامٌ »^۴ .
و در خبر است : « كلُّ احوال الدنيا زلزالٌ وملكُها سلبٌ وانتقالٌ »^۵ .
بالجمله ، اين بنده روسياه اگر چه در جواب مرحوم سيد طاب ثراه از اين دو بيت جواب مسكتى دادم :

پند به نادان نبود سودمندچند دهى آيينه در دست كور
قصه مخوان اين همه با مردگانانّك لا تُسمع من فى القبور
و ايضاً شيخ فرمود :

آهنى را كه موريانه بخوردنتوان برد از آن به صيقل زنگ
بر سيه دل چه سود خواندن وعظنرود ميخ آهنى بر سنگ
اما تذكره آن براى آيندگان موجب عائده فايده مى شود كه : « العلم يهتف بالعمل ، فان اجابه والاّ فارتَحَل »^۶ ، و اگر نه « الجهل فى الانسان اضرّ من الآكلة فى الابدان »^۷ .
و گفته اند : « كم من طالبٍ خائبٍ ، ومرزوقٍ غيرِ طالِب !. »^۸ .