گزارشى از «ميراث حديث شيعه»

ابوالفضل حافظيان

حديث، پس از قرآن كريم، بزرگترين منبع و مصدر معارف اسلامى است و از جهت گستردگى موارد و آثار مترتّب بر آن، از اهميت ويژه اى برخوردار است.
رسول اكرم(ص) و ائمه اطهار(ع) مسلمانان را به فراگيرى و فهم و نشر و تبعيت از احاديث، ترغيب نموده، از آنان خواسته اند تا به حفظ، تدوين و تبليغ و نشر آن همّت گمارند.
از اين رو، عالمان دينى، كتابت حديث و صيانت آن از تحريف و تغيير را به روشى علمى و اصولى، وجهه همّت خود ساخته، كتابها و رسائل بسيار و جلسات و محافل درسى فراوانى را به احياى احاديث اختصاص دادند و به مرور زمان، گسترش مباحث حديثى سبب شد تا دانش هايى در دامن حديث زاده شود كه رسالت اصلى آنها حفظ و حراست از