كرده(يعنى نافع بودن, بندگى خدا و رشد را) منظور دارند و از آن غفلت نورزند;چرا كه براساس تعاليم اسلام,اين سه خصلت, جهتِ اصلى دانش و معرفت را شكل مى دهند. به هرحال, اگر آرمانهاى اساسى را با اين جهتگيرى ها در دانش حديث به هم آميزيم, اميدهايى را از اين دست, برمى انگيزد:
1. پرورش استادان برجسته در حوزه دانش هاى حديثى,
2. ترويج معارف حديثى اهل بيت(ع),
3. پركردن خلأهاى پژوهشى در زمينه حديث,
4. پرورش حديث پژوهان برجسته,
5. توسعه كمّى و كيفى مراكز آموزش حديث.
اينها اميدها و انتظاراتى است كه اين دانشكده برانگيخته است; ليك نمى توان از واقعيت هايى كه بر فضاى آموزش عالى و فرهنگ اين مرز و بوم حاكم است, چشم فروبست و به دنبال راه چاره و درمان بود.
به جِد مى توان گفت كه آموزش عالى در كشور ما امروزه از چند آفت بزرگ, رنج مى برد:
1. سطحى نگرى و گريز از پژوهش عميق,
2. مدرك گرايى,