شهرهاست (نه كسى كه در مكّه باشد).

همان گونه كه مى بينيد, مذهب [شيعه] مى طلبد كه «من قابل» در اين حديث, زايد باشد; چرا كه عمره و حجّ تمتّع, هر دو بايد در يك سال انجام گيردكه بدين ترتيب, حاجى پس از عمره نمى تواند تا به جاى آوردن حج از مكّه خارج شود و اگر ناچار به خروج از مكّه باشد, بايد احرام حج ببندد و بيرون برود. پس اگر در همان ماه برگشت, عمره تمتّع او درست است, وگرنه عمره تمتّع او باطل مى شود.
ظاهراً تعبير «اَضحى» نيز در روايت تحريف شده است و اصل آن «اُضحيّه» بوده است; چرا كه أضحى, روز دهم ذى الحجّه است (عيد قربان) و اين روز, براى همه ثابت است; چه آنان كه در مكّه باشند يا آنكه در خارج مكّه. بنابراين, روايتى كه مى گويد:« انّما الأضحى على أهل الأمصار; اضحى تنها براى كسانى است كه در شهرهاى ديگر, جز مكّه هستند», منظورش عيد قربان و روز دهم نيست; بلكه منظور, قربانى است و واژه اى كه قربانى را مى رساند, «اُضحيه» است, نه «اضحى». اضحيّه (يعنى قربانى), تنها بر گردن كسانى است كه در ديگر بلاد, جز مكّه هستند و در مكّه, تنها بر حاجيان حجّ تمتّع و قران, قربانى واجب است و بر كسانى كه حجّ اِفراد به جا مى آورند, قربانى واجب نيست.
چكيده نقد حديث: دو جاى اين حديث, تحريف شده است:
 1) عبارت «من قابل»,
 2) كلمه «أضحى».

دفاع ما

اين روايت به دو تحريف, متّهم شده است كه ما به ترتيب به ردّ آن دو اتّهام مى پردازيم:
يك. عمره تمتّع, حتماً بايد در ماههاى حج (يعنى شوّال, ذوالقعده و ذوالحجّه) انجام گيرد. بنابراين, اگر كسى در ماههاى حج, عمره تمتّع به جا آورَد و در انتظار براى به جاى آوردن حجّ تمتّع تا فرا رسيدن زمان مراسم حج در مكّه بماند, عمره تمتّع اين