يك ديد, نگاه نمى كرده است و حتّى در صورتى كه افراد از نظر پذيرش احكام اسلام, با هم برابر بوده اند, به يكباره آنها را به بالاترين مراتب يك حكم دعوت نمى كرده است و اين, رمز موفّقيت ايشان بوده و مى تواند درس بزرگى براى مربّيان جامعه باشد.
ثمره ديگر آن, اين است كه قرآن از مهجوريت خارج مى شود و هركس براساس توان خويش از آن, بهره مى گيرد. يكى ممكن است قرآن را فقط قرائت كند و ديگرى در آن بينديشد و افرادى هم آن را راهنماى خويش قرار دهند و بدان عمل كنند.
1) اُنس با قرآن
( انس) در لغت, معنايى مقابل (وحشت) دارد ۱ و انس انسان به چيزى, بدين معناست كه از آن, هيچ وحشت و اضطرابى ندارد و همراه با آن به آرامش مى رسد. انسانِ كمال طلب, فقط به امور مادّى بسنده نمى كند و به سوى هدفهاى والاترى گام بر مى دارد. لذا وحشت و تنهايى خود را در پناه امور معنوى زائل مى كند. در روايات, به انس با علم و معرفت به قرآن و ذكر خدا سفارش شده است.
امام على(ع) فرمود: «هر كس با قرآن انس گيرد, از جدايى دوستان, وحشتى نخواهد داشت». ۲ ايشان همچنين در جواب گروهى كه هنگام سفر از ايشان توصيه اى خواسته بودند, فرمود: اگر به دنبال مونسى مى گرديد, قرآن برايتان كافى است. ۳
آن حضرت در مناجات خويش با خدا چنين زمزمه مى كند:
۰.اللّهمّ انّك آنسُ الآنسين لأوليائك… إن أوحَشَتْهُمُ الغربة آنسهم ذِكرُك. ۴
۰.پروردگارا! تو براى دوستانت مأنوس ترين مونسهايى و اگر غربتْ آنان را به
1.معجم مقاييس اللغة,ابن فارس,ج۱, ص۱۴۵; تاج العروس, جلال الدين السيوطى, ج۸, ص۱۸۸.
2.غررالحكم و دررالكلم, عبدالواحد الآمِدى, ح۸۷۹۰.
3.جامع الأخبار, محمد بن محمد الشعيرى, ص۵۱۱ (ح۱۴۳۱).
4.نهج البلاغه, خطبه ۲۲۷.
