واژه هاى نامفهوم و يا ديرياب, گاه در جاى حسّاس و اصلى جمله قرار مى گيرند و از اين رو, همه كلام را گنگ مى سازند و حسرت فهم مقصود گوينده و نويسنده را بر دلِ شنونده و خواننده مى نهند. اينكه چگونه كلمه اى ناآشنا(غريب) مى شود و يا چرا به وسيله گويندگان بزرگ ـ كه در بحث پيش روى ما از معصومان(ع) هستند ـ به كار مى رود, بحثى جداگانه است كه بسيارى از لغت دانان, قرآنْ پژوهان و حديثْ شناسان بدان پرداخته اند...
