اين كتاب, مقدّمه اى است بر معجمِ در دست تأليف نويسنده (با همين عنوان) و به بيان مباحث مقدّماتى اختصاص دارد.
كتاب با تقريظاتى از علما و ادبا بر معجم مذكور و ديباچه كوتاه مؤلّف آغاز مى شود.
باب اوّل به تعريف حديث و روايت و جايگاه حديث در اسلام و مشكل وضع و بحث اِسناد مى پردازد.
در باب دوم, مؤلف, مشايخ خود را در روايت (از اماميه, زيديه, اسماعيليه, اهل سنّت و اَباضيه) برمى شمارد.
باب سوم, ويژه كتابشناسى توصيفى نوزده منبع اصلى حديث اسلامى (جوامع مشهور حديثى) است كه در تأليف «معجم» مورد اشاره, محور تحقيق هستند و به ترتيب, عبارت اند از: مسند الامام زيد, موطّأ مالك, مسند أحمد, صحيح البخارى, صحيح مسلم, سنن ابن ماجة, سنن أبى داوود, سنن الترمذى, سنن النسائى, الكافى, دعائم الاسلام, كتاب من لايحضره الفقيه, تهذيب الأحكام, الاستبصار, مسند الربيع (لأبى يعقوب يوسف الورجلانى الأباضى), كنز العمّال, وسائل الشيعة, بحارالأنوار, مستدرك الوسائل.
باب سوم, با بيان روش مؤلف در تدوين «معجم الأحاديث» پايان مى يابد. وى اشاره مى كند كه در ضبط هر حديث, اصالت ظهور و صدور و جهت صدور را در نظر دارد. به