1.يحيى همچنين شاگرد شبطون بود و از وى الموطأ را در هنگام اعتكاف, روايت كرده بود. در مورد شرح حال وى, ر.ك: تاريخ, ش۱۵۵۴; جذوة , ش۹۰۹; بغية; ش۲۱۴۹۷; مدارك, ج۳, ص۳۹۴ـ۳۹۷; ديباج, ج۲, ص۳۵۲ـ۳۵۳; نفح, ج۲,ص۹ـ۱۲ و J. Lopez ortiz, Figuras de juriscon sultos hispano - musulmanes Yahya b. Yahya , Religiony cultura xvI, ۱۹۳۱, pp۹۴-۱۰۴.

2.در مورد شمار احاديثش و اهمّيت آن, ر.ك: Muslim studies, II, ۲۰۲, note ۷ and schacht, origins..., p۲۲.

3.بعد از قرن پنجم هجرى, الموطأ, جزو صحاح ستّه شمرده مى شد. ر.ك: Muslim studies, II,۱۹۸-۲۰۴.

4.در مورد اين موقعيّت غالب و عدم حضور حنفيان, ر.ك: مقاله ادريس و مقاله some remarks , pp۵۸-۶۲: Aguade.

5.ر.ك: مقاله Turki

6.ر.ك: ”....Makki, Ensayo..., pp۱۲۴-۱۴۰ and Fierro, “los malidies de al-Andalus.

7.نفوذ و اعتبار وى بعد از معرّفى كردن مدوّنة سحنون افزايش يافته بود. طبق نوشته ابن شُهيد, ساكنان قُرطبه تنها قضاتى را مى پذيرفتند كه رأى ابن القاسم را اتّخاذ كرده بودند: E.Garcia, Gomez, Andalucia contra Berberia, Barcelona, ۱۹۷۹, p۱۲۷.