1.من در اهمّيت داشتن تعاليم اسد بن موسى در اين دوره در اندلس, به خاطر نسب اموى داشتن وى, مردّدم. او از نوادگان خليفه وليد بن عبدالملك بود. رواياتش اساساً مرتبط با زهد و مسائل اخروى بود. كمى بعد, تعدادى از احاديث راجع به سقوط امويان و برآمدن دوباره آنها در آينده, [به احاديث قيام و آخر الزمانْ] ارتباط داده شد. احاديث در اين معنا به نظر مى رسد كه توسط عبدالرحمان سوم, به منظور تأييد عنوان خليفه استفاده شده باشد, كه متأسفانه حفظ نشده اند. ر.ك: ”Fierro, “sobre La adapcion ded titulo califal por Abd al-Rahman III در مجلّد چهارمِ شرق الأندلس.

2.ر.ك : Levi prouencal, I, ۲۵۴-۲۷۸ and Makki, Ensayo..., pp۱۷۲ and ۱۷۸-۲۰۸.

3.شرح حال و كتاب هايش را اخيراً Marin, العمرى و Avila مورد مطالعه قرار داده اند.

4.فهرست اين اساتيد را در نوشته Avila ببينيد: Nuevos datos..., pp۳۳۹-۳۶۷ تاريخ بر اساس نسخه خطّى اخبار, نوشته ابن حارث خُشَنى ذكر شده است. ابن حبيب ياد نشده است.