مجموعه زيربنايى براى منابع فقهى, به علاوه كم بودن تعداد احاديث درج شده در كتب مالكى, مخالفت مالكيان اندلسى را برانگيخت; چرا كه حديث, تهديدى براى تعاليم عقيدتى [رسمى] و احكام فقهى اى كه در اندلس اجرا مى شد, به نظر مى رسيد. اگر آزار دادن بقى منتهى به اعدام او نشد, آن را بايد به دليل پادرميانى امير بدانيم كه نقش داورى را بين دو گروه اهل رأى و اهل حديثْ ايفا كرد, بدون برترى دادن اهل حديث بر اهل رأى. بين سال هاى انتهايى قرن سوم و آغاز نيمه قرن چهارم هجرى, شافعيان, جايگاه خاصّى در قلمرو فكرى اندلس داشتند. با وجود آن كه آنها موفّق نشدند مذهب شافعى را جايگزين غلبه عقايد مالكيان در شبه جزيره نمايند, در عوض, موجب شدند كه مالكيان, توجّه بيشترى به حديث نشان دهند; گرچه مالكيان, هيچ تغيير اساسى اى در عقيده و اعمالشان صورت ندادند. تنها از سال هاى پايانى قرن چهارم به بعد است كه ما مدركى از فعّاليت مالكيان در زمينه اصول فقه داريم. تصوير ارائه شده, كاملاً نزديكِ به مطالعه شاخْت است كه مى گويد نقش ثانوى ايفا شده در مكاتب فقهى را اوّل بار, مذهب شافعى ايفا نمود. به دليل بحران هايى كه براى آنها (شافعيان) پيش آمده بود, با توجّه به فزونى اهمّيت دسترس به احاديث نبوى, به عنوان منابع ثانوى فقه و پذيرش نهايى اين اصل, بدون تغيير دادن عقايد و اعمال پى ريزى شده در قبل. ^۱