واسطه مشهورى بوده كه ديدگاهش را به آسانى نمى توان كنار نهاد. بنابراين, او معتقد است كه متن اصل كه اجزاى نادرست ديگرى داشته, به دست ما نرسيده است. ^۱
5ـ جعفر بن محمد بن شريح حضرمى (برگ هاى 48b-35b). سلسله روايت: «التلّعكبرى, عن ابن همّام, عن حُميد بن زياد, عن أبى جعفر احمد بن زيد بن جعفر الأزدى البزّاز (البزيع), عن محمد بن المثنّى الحضرمى, عن جعفر».
اين اصل, با 123 حديث, طولانى ترينِ اصول در اين تصنيف است. تقريباً همه اين احاديث, عمدتاً از طريق دو واسطه به باقر و صادق(ع) منتهى مى شوند, به استثناى مجموعه احاديث شماره هاى 87 تا 104 كه از طريق عبداللّه بن طلحه نحوى, از صادق(ع) روايت شده است. در نيمه نخست اثر, عملاً همه احاديث, اين اسناد را دارند: «حميد بن شعيب السبيعى, عن جابر بن يزيد الجعفى». طريق نقل احاديث, از امام باقر (ش 1ـ 18 و 29ـ 38) و امام صادق (19ـ 28 و 41ـ86) است.
6ـ محمد بن مثنّى حَضْرَمى (برگ هاى57a-49a). سلسله روايت, تا محمد بن مثنى, همانند اصل قبلى است. به واقع, ارتباط چشمگيرى بين اين دو اصل هست. آن گونه كه ابن مثنى خودش (در انتهاى حديث ش54) بيان مى دارد, ابن شُريح, واسطه نقل همه احاديث اصل وى, بجز دو حديث (ش52 و 54) بوده است. همه احاديث نقل شده از صادق(ع) (ش1ـ22, 33ـ46 و 48) را از طريق ضريح مغربى و همه احاديث نقل شده از باقر(ع) (ش23ـ34) را از طريق ضريح و عمر بن حنظله نقل مى كند. براى دو حديث آخر, به تكمله رجوع كنيد.
7ـ عبدالملك بن حَكَم (برگ هاى 59b-57b). سلسله روايت: «التلّعكبرى, عن ابن عُقدة, عن على بن حسن بن على بن فضّال التيمُلى, عن جعفر بن محمد بن حكم, عن عبدالملك (عمُّ جعفر بن محمد)».
اين اصل, اوّلين اصل كوتاه در بخش بعدى مجموعه است و شش حديث در بردارد