مى شده است; گرچه آنچه كه آشكار است, اين نكته است كه در كل, همه سيزده متن, مسلّماً نشان دهنده ادبيات امامى اند و حجم عمده اى از: منابع فقهى, احاديث امامت, فضائل ائمه(ع), عبادات, جَدَليات ضد سنّى و معاد شناسى را در بردارند.
2. نسخه خطّى دانشكده حقوق دانشگاه تهران, مجموعه شماره 182 ( ۱ )(برگ هاى 1b-72a)
اين نسخه در سال 1038ق, توسط شيخ نصر اللّه قزوينى استنساخ شده است كه بر اساس نسخه اى كامل شده در 374ق, توسط منصور بن حسين آبى, از روى نسخه محمد بن حسن قمى, براساس نسخه تلّعكبرى است. ۲ اصول در اين تصنيف (همراه با: خبر فى الملاحم), به همان نظم ذكر شده در نسخه قبلى است, جز اين كه چهار متن ديگر را نيز در بردارد: كتاب دُرست كه در ابتداى نسخه قرار دارد (برگ هاى 7b-1b); كتاب محمد بن جعفرT قرشى (برگ هاى 43a-3a) كه بين كتاب محمد بن مثنّى حضرمى و كتاب عبدالمك بن حكيم قرار دارد; در انتهاى مجموعه, مرثيه اى براى امام حسين(ع); كتاب الديات, روايت شده توسط ۳ ظريف بن ناصح. ۴ مرثيه, البته «اصل» نيست; گرچه مى توان گفت سه عنوان باقى مانده, اصلُهستند. درست بن ابى منصور واسطى, شاگرد امام ششم و هفتم است كه نجاشي ۵ و طوسي ۶ , هر دو, كتابى را به او نسبت داده اند; امّا هيچ جا اصلى برايش ذكر نشده است. بنابراين, تنها دليل براى اين كه كتاب دُرست را اصل بدانيم, وجود آن در اين مجموعه است. با نگاهى به آغاز كتاب مى توان استنباط كرد كه ـ همان گونه
1.M.T.Daneche-Pajouh, Catalogue... des manuscrits dela Bibliotheque dela Faculte de droit et des sciences politiques et economiques de l universite de Teheran, Teheran ۱۳۸۰/۱۹۶۱. pp;۲۴۶-۹
2.همان, ص۲۴۷ و۲۴۹
3.برخلاف نظر سزگين در GAS, I, ۵۳۷ كه او را مؤلف اين اثر به حساب آورده است.
4.رجال الطوسى, ص۳۰۶.
5.رجال النجاشى, ص۱۱۷.
6.الفهرست, ص۱۳۴.
