ترجمه اى تازه از صحيفه سجّاديّه
جبريل شادان
پيشواى چهره برخاك سايندگان (صحيفه سجاديّه), ترجمه: محمد مهدى فولادوند, تهران: شركت انتشارات سوره مهر, 1379ش, چاپ اول, 420ص, رقعى.
گرچه شيعيان فارسى دان و فارسى گوى, از سدِه هاى پيش, خامه بر نامه نهاده و به صحيفه سجّاديّه پرداخته اند, و هر چند در عصر ما دانشمندانى دينْ شناس و ترجُمانانى چرب دست چون آية اللّه ميرزا ابوالحسن شَعرانى و آقاى عبدالمحمّدِ آيتى رهوارِ قلم را در اين پهنه شاهوار به تك و تاز آورده اند, هنوز پرونده ترجمه فارسيِ صحيفه بسته نشده است و بسته نخواهد شد; چه, همواره جايِ آن هست كه ترجُمانى حديثْ پژوه, آستينِ همّت برزند و ترجمه اى سخته تر و پخته تر به جويندگانِ گرمپويِ معارفِ زبورِ آل محمّد(ص) ۱ هديه كند تا از رهگذرِ تعدّد و
1.زبور آل محمّد(ع), لقب ديرسال صحيفه سجّاديّه است (ر.ك: معالم العلماء, ابن شهرآشوب, المطبعة الحيدريّة, النّجف, ۱۳۸۰ق, ص۱۲۵). لقبِ «انجيل اهل البيت» را هم براى اين كتاب, ياد كرده اند. مرحوم مجلسى ـ رض ـ وجه تلقّب صحيفه را به اين دو لقب, «خروجها عن طوق قدرة الأنام, و مضاهاتها لأساليب الوحى والإلهام» مى شمرد (ر.ك: الفرائد الطّريفة, تحقيق: السّيّد مهدى الرجائى, ص۴و۵).
