نمونه نابسامانى هاى اين ترجمه
در ترجمه «الّذى قَصُرَت عن رُؤيتِهِ أبصارُ النّاظرين» (ص11) نوشته اند:
خدايى كه «به بينندگان آفريننده را/نبينى, مرنجان دو بيننده را».(ص17)
اين بيت, از اشعار حكيم فردوسى در ديباچه شاهنامه و مُشعر به عقيده نفى رؤيت است كه شيعه و معتزله, پاى فشارانه طرح مى نمايند; ولى مسلّماً جاى آن هر جا باشد, در ترجمه عبارت صحيفه نيست! حتّى جمله ساخته شده با بيت مزبور, از هنجار دستورى برخوردار نيست: خدايى كه به بينندگان, آفريننده را نبيني…؟!
عبارت «يَرْهَقُهُ بِأعْوامِ دَهْرِه» (ص12) را اين گونه به فارسى درآورده اند:
با سال هاى عمر خود, آن را به كمال مى رساند.(ص17)
در حالى كه «آن را به كمال مى رساند», واگردانى درست براى «يَرْهَقُهُ» به نظر نمى رسد.
در شرح موجز و كارآمد محمّد باقر بن محمّد شفيع الحسينيّ المنجّم بر صحيفه سجّاديّه(ع) كه در سده 12 هجرى پديد آمده, ذيل جاى گفتگو, مى خوانيم:
رَهِقَ يَرْهِقُ ـ بكسر العين و فتحها فى المضارع ـ رَهَقاً: أى دنا منه. ۱
به قول بديع الزّمان قهپايى, صاحب رياض العابدين:
اين گردش سال ها, نزديك سازنده اوست به آن غايت. ۲
۰.در صحيفه آمده:«الحمدُ لِلّهِ على ما عَرَّفَنا مِن نَفسِه و أ لْهَمَنا مِن شُكره و فَتَحَ لنا من أبوابِ العِلمِ بُربوبيَّتِه»(ص13).
مترجم, اين سخنان را اين گونه جامه ترجمه پوشانيده است:
1.حلّ لغات الصّحيفة السّجّاديّة, تحقيق و تعليق: الشّيخ قيس العطّار, ص۲۴.
2.رياض العابدين, به كوشش: حسين درگاهى, ص۹۰. نبود مقدّمه مصحِّح در اين چاپ, به چشم مى آيد.
درباره قهپايى, ر.ك: الرّوضة النّضرة, ص۸۰. قهپايى از شاگردان شيخ بهايى است و چنان كه از رياض العابدين پيداست, در فارسى دانى و تازى دانى و مقدّمات لازم براى شرح صحيفه توانمند بوده. شرح او بسيار سودمند و كارآمد است.
