سپاسْ خداى را بر آنچه از شناخت خود به ما شناسانيده و نيز برآنچه از توفيق شكرگزارى خود به ما الهام فرموده و بر آن درهايى كه از دانش پروردگاريش به روى ما گشوده. (ص18)

تذكر چند نكته درباره اين عبارات ضرورى است:
يكم آن كه واژه «شناخت» در عبارت نخست, نه در نصّ تازيِ نيايشْ معادل دارد و نه در ساختارِ فارسى, خوش افتاده است.
دوم آن كه واژه «توفيق» در عبارت دوم, در نصّ تازى معادل ندارد و به فرضِ بايستگى در ترجمه, بايد ميان قلابْ جاى داده شود.
سوم آن كه «دانش پروردگاريش» در ترجمه «العلم بربوبيّته» روشن و وافى به مقصود نيست; بلكه دوپهلو و گمانْ افكن است.
غرض از «… العلم بربوبيّته» آن است كه: «درهاى معرفت را بر ما گشود كه پروردگار خود را شناختيم». ^۱ بايد عبارت ترجمه, رساننده اين معنا باشد.

۰.در نيايش يكم آمده:حَمْداً يُضىءُ لَنا به ظُلُماتِ البَرزَخ و يُسَهِّلُ عَلَينا به سَبيلَ المَبْعَث.(ص13)
اين گونه ترجمه كرده اند:
سپاسى كه با آن, بر ما تاريكى هاى عالم برزخْ روشن مى گردد و به وسيله آن, راه رستاخيز بر ما آسان مى شود.(ص18)

دو فعلِ «يُضىء» و «يُسَهِّل» در دستور زبان تازى, فعل معلوم به شمار مى روند و در اين متن, كننده آنها ذات اقدس بارى ـ عزّ اسمه ـ است; ولى مترجم گرامى, اين فعل ها را به ريختِ مجهول, فارسى كرده است كه پسنديده نيست.

۰.باز در نيايش يكم آمده:حَمْداً… نَسبِقُ بِهِ مَن سَبَقَ إلى رضاه و عَنْوِه. (ص13)
در ترجمه آورده اند:
آن چنان سپاسى كه به وسيله آن… بر هر كه به خشنودى و گذشت وى پيشى مى جويد, سبقت گيريم. (ص18)