«به خشنودى و گذشت كسى پيشى جستن», روشن و روشن گر نيست. پندارى, مُرادْ آن بوده كه در خشنودى و گذشت, از خداوندْ پيش تر افتند! و بى گمان, مُرادْ اين نيست. شايد درست تر آن باشد كه «من سبق إلى رضاه» را اين گونه ترجمه كنيم: كسانى كه به سوى خشنودى او پيش تاخته و پيش افتاده اند.

۰.باز در نيايش يكم آمده:حَمداً يرتَفِعُ مِنّا إلى أعلى عِلّيّين فى كِتابٍ مَرقومٍ, يَشهَدُهُ المُقَرَّبون.(ص13)
در ترجمه آن مى خوانيم:
سپاسى كه در كارنامه نوشته شده اى كه نزديكان خدا آن را مى نگرند, تا اعلى عليّين از بركت آن حمد, بالا مى رود. (ص18)

اين ترجمه, ساختِ فارسى نگارانه درست و موزونى ندارد. پس به طبْعْ و به تَبَع, از رساندن معناى درست, ناتوان خواهد بود.
مرحوم فيض الاسلام ـ طاب ثراه ـ اين گونه ترجمه كرده:
سپاسى كه از ما به اعلى عليّين بالارود, در نامه نوشته شده اى كه مقرّبينْ آن را مشاهده نموده, نگهدارى مى نمايند. ^۱
اين ترجمه, اگرچه غايتِ مطلوب نيست, مفهوم تر است.
در ترجمه «جَسُمَ فَضْلُهُ عَلَينا» (ص15), نوشته اند:
فضل و كرمش بر ما بسى گران قدر بود.(ص20)
به نظر مى رسد استعمال «گران قدر» در اين مقام, بجا نباشد. «جَسُمَ» را شارحان به معناى «عَظُمَ» گرفته اند. ^۲

۰.دومين نيايش صحيفه با اين عبارت تابناك آغاز مى گردد:و الحمدُ للّه الّذى مَنَّ عَلَينا بمحمّدٍ نبيّه ـ صلّى اللّه عليه و آله ـ دون الأمم الماضية والقُرون السّالِفَة. (ص22)

در ترجمه اين عبارت (ص25), هم نام شريف «محمّد»(ص) و هم ترجمه «الأمم», از قلم افتاده است. افزون بر اين, «القرون السّالفة», «سده هاى ديرينه» معنا شده كه درست به نظر نمى رسد. در زبان