۰.در ترجمه «… بقدرته الّتى لا تعجِز عن شىءٍ و إن عظُم و لايفوتُها شىء و إن لَطُف» (ص22), آورده است:
«… با همان قدرتى كه در انجام آن, از هر چيز سترگ و خُردى درمانده نخواهد شد) (ص25), كه ترجمه اى بسيار مُحَرّرانه است و در فراخنايِ معنا با نصّ تازى همدوش نيست.

۰.در ترجمه «عَرَّض فيك للمكروهِ بَدَنه» (ص22) نوشته اند:
در راه تو بدن خود را آماج تيرهاى بلاكرد. (ص25)

كه باز, ترجمه اى است آزادْوَش و محرِّرانه.

۰.در نيايش يكم صحيفه آمده است:… إذا بَلَغَ أقصى أَثَرِه و اسْتَوعَبَ حِسابَ عُمُرِه. (ص12)
آقاى فولادوند, چنين ترجمه كرده است:
… چون پيمانه عمرش لبريز شد.

پيداست كه در ترجمه, دو عبارت به يك عبارتْ تقليل يافته است.

۰.باز در نيايش يكم مى خوانيم:حَمداً نُزاحِمُ بِهِ ملائكتَه المقرَّبين و نُضامُّ بِهِ أنبياءَهُ المُرسَلين فى دارِ المَقامَةِ الّتى لا تزولُ و محلّ كَرامَتِهِ الَّتى لاتَحُول. (ص14)
اين بهره را آقاى فولادوند در اين قالبِ فارسى باز ريخته اند:
سپاسى كه به يُمْن آن پهلو بر پهلوى فرشتگان زنيم و در قرارگاه ابدى و سراى عزّت سرمدى حلقه نشين پيامبران مُرسَلِ وى گرديم.(ص19)

ترجمه, زيباست و دلنشين; ولى بسيار تحريرآميز و ناپايبند.

۰.در انجامه هاى نيايش يكم آمده است:
حَمداً يكونُ وُصلَةً إلى طاعتِه و عفوِه و سَبَباً إلى رضوانه و ذريعةً إلى مغفرته….(ص16)
در ترجمه مى خوانيم:
سپاسى كه ما را به فرمان پذيرى و بخشايش او كشانَد و مايه خشنودى و گذشت و آمرزش اوست. (ص21)

نخست مى گويم كه ترجمه, محرِّرانه و آزادْوَش است و مثلاً واژه «ذريعةً» در سياقِ آن, هضم شده و ناپيدا گرديده. دوم آن كه «كشانَد» ترجمه دقيقى از «يكون وصلَةً» نيست.
مرحوم مجلسى ـ رض ـ گويد: