عمومى, رضايت خواص را بى اثر گردانَد و نارضايتى خواص, اگر عامّه مردم راضى باشند, زيانبار نخواهد بود.

۰.و در بخش ديگرى از اين عهدنامه آمده است:و اشعر قلبك الرحمة للرعية والمحبة لهم و اللطف بهم… فإنّهم صنفان: إمّا أخ لك فى الدين أو نظير لك فى الخلق. ^۱

۰.قلب خود را با مهربانى و محبّت و لطف به مردم بپوشان كه آنان, دو دسته اند: يا برادر دينى تواند و يا در آفرينش, همانند تو.

سيره عملى امام نيز چنين بود و همه كسانى كه در حكومت او زندگى مى كردند, از مهر و محبّت او برخوردار بودند, تا آن جا كه در مورد خلخالى كه از يك زن غير مسلمان تحت حكومت او به غارت مى رود, مى فرمايد:

۰.اگر به خاطر اين حادثه, مسلمانى از تأسّف بميرد, ملامت نخواهد شد; بلكه از نگاه من, سزاوار و بجاست. ^۲

نكته اى كه جالب است به آن اشاره شود, اين است كه در نقل تحف العقول از عهدنامه مالك اشتر, نكات مهم و ارزنده اى وجود دارد كه در نهج البلاغه, نيامده است. ^۳ يكى از آن موارد, اين است كه امام خطاب به مالك مى فرمايد:

۰.فاعمل فيما وليت عمل من يحبّ أن يدّخر حسن الثناء من الرعية والمثوبة عن اللّه و رضا من الإمام. ^۴

يعنى در نظام اسلامى, مسئولان و كارگزاران, بايد به گونه اى عمل كنند كه هم مردم از آنان تعريف كنند, هم خدا را راضى نمايند و هم رهبر را. به سخن ديگر, رضاى مردم در نظام اسلامى, در راستاى رضاى خداوند متعال است و تلاش براى تحصيل آن, لازم و ضرورى.