طُرفه هاى پور طاووس: آيينه وصايت و خلافت
جويا جهانبخش
طُرَفٌ مِن الأنباءِ و المناقب, السيّد أبوالقاسم رضى الدّين عليّ بن موسى بن جعفر بن طاووس الحسنى, تحقيق و توثيق: [الشيخ] قيس العطّار, مشهد: مؤسسه پژوهش و مطالعات عاشورا ـ انتشارات تاسوعا, 1420ق, اوّل.
مواهبُ اللّه عندى جاوَزَت أملى-و ليسَ يبْلُغُها قولى و لا عملى
لكنَّ أشرَفَها عندى و أفضَلَها-ولايتى لأميرالمؤمنينَ عَليّ۱
امامت ـ كه به قول علاّمه حلّى(ره): «اهمّ مطالب در احكام دين و اشرفِ مسائل مسلمين» است ۲ ـ, بخش معتنابهى از نوشته هاى دينْ شناسان امامى را به خود, اختصاص داده و بويژه موضوع خلافت بلافصل اميرمؤمنان على بن ابى طالب(ع), جانْ مايه بسيارى از نگارش هايِ
1.اين دو بيت نغز تازى را شيخ جليل, ابوالفتوح رازى در پايان تفسير سوره تكاثر آورده (روض الجنان, تصحيح: ياحقى و ناصح, ج۲۰, ص۳۹۱). نيز ابن شهرآشوب, شاگرد وى, در مناقب (تحقيق: بقاعى, ج۲, ص۱۷۵), اين دو بيت را آورده است كه ترجمه آنها به فارسى, چنين است: بخشش هاى خداوند به من, از مرزِ آرزويم درگذشته است/ و نه گفتار و نه كردارم, به آنها در نمى رسند. ليك, گرامى ترين و برترين اين بخشش ها نزد من/ دوست داشتنِ من است اميرمؤمنان, على را.
2.منهاج الكرامة, تحقيق: عبدالرحيم مبارك, مشهد, ۱۳۷۹, ص۱۲۷, اوّل.
