744. نسخة تحتوى على أوراق من القرآن, كتبت على الرق بخطّ كوفى قديم جداً. ۱
قرآن مذكور, از سال ها پيش در خزانه حضرت امير(ع) موجود بوده است و ابن عنبه (م825ق) نيز در عمدة الطالب فى أنساب آل أبى طالب, از آن ياد كرده است. اين قرآن در اصل, مصحفى در سه جلد بوده كه به واسطه حريق حرم علوى در سال 755ق, قسمت مهمى از آن به كلّى سوخته و فقط همين جلد باقى مانده است; هر چند اين مجلّد نيز فاقد حواشى است; زيرا تمام حاشيه و كمى از متن, سوخته است. ۲
قرآن مذكور, اگرچه در خزانه حرم نگهدارى مى شد, امّا گاهى اوقات در بعضى اعياد و يا به درخواست زوّار و موافقت متولّى باشى, براى بازديد عموم, بيرون آورده مى شده است. ۳
در مورد صحّت انتساب اين مصحف, ابو عبداللّه زنجانى مى نويسد:
و رأيت فى شهر ذى الحجة سنة 1353ق, فى دارالكتب العلوية فى النجف, مصحفاً بالخطّ الكوفى على آخره «كتبه على بن على بن أبى طالب فى سنة أربعين من الهجرة», لتشابه «أبى» و «أبو» فى رسم الخط الكوفى يظن من لاخبرة له أنه: «كتبه على بن أبو طالب» بالواو. ۴
و سيد محمد باقر حجّتى درباره اين نسخه, چنين مى گويد:
نمونه عكسى از سوره بروج اين نسخه كه نزد اين جانب است, نشان مى دهد كه اين قرآن, مربوط به قرن سوم مى باشد و در آن, مشخّصات املايى ابو الأسود به
1.فهرست مخطوطات خزانة الروضة الحيدرية فى النجف الأشرف, السيد احمد الحسينى, النجف: مطبعة النعمان, ۱۳۹۱ق, ص۱۵.
2.كتاب و كتاب خانه در اسلام, كاظم مدير شانه چى, مشهد: بنياد پژوهش هاى اسلامى آستان قدس رضوى, ۱۳۷۴ش, ص۱۲۲ـ۱۲۳.
3.ميراث اسلامى ايران, به كوشش: رسول جعفريان, قم: كتاب خانه آية اللّه مرعشى نجفى, ۱۳۷۳ش, دفتر اوّل, ص۴۴.
4.تاريخ القرآن, ابو عبد اللّه الزنجانى, تهران: سازمان تبليغات اسلامى, ۱۴۰۴ق, ص۷۴ـ۷۵.
