7. قرآنِ موزه ايران باستان. اين قرآن, به خطّ كوفى و در 154 صفحه بر روى پوست نگارش يافته و داراى رقم: «كتبه و ذهبه على بن أبى طالب» است. انتساب اين نسخه به حضرت, بسيار بعيد است; زيرا در آن نقطه هاى اعراب به كار رفته و تزييناتى در آن ديده مى شود كه مربوط به قرن سوم و چهارم است. ^۱
يك برگ از اين قرآن, در سال 1355ش, در «هايوارد گالرى» لندن به مناسبت جشنواره جهان اسلام به طور موقّت به نمايش گذاشته شد. ^۲
8. موزه گلستان (كتاب خانه سلطنتى سابق تهران). اين مصحف, در دوازده برگ و بر روى پوست و به خطّ كوفى نگارش يافته است. در مورد صحّت انتساب آن مى توان به طور يقين گفت كه با وجود خطّ شكسته نستعليق در حواشى صفحات و نقطه هاى اِعراب و مشخّصات املايى ابو الأسود و تزيينات موجود در نسخه, اين قرآن به خطّ على(ع) نيست. ^۳
9. قرآن ديگرى نيز در محلّى به نام «زيارتگاه قرآن» در روستاى سعيد آباد لنجان اصفهان از زمان صفويه تا كنون نگهدارى مى شود كه چند سال پيش ربوده شد; امّا هنگام فروش آن, از سارقان به دست آمد و در ماه رمضان سال 1373ش, به محلّ اصلى اش بازگردانده شد. ^۴
10. نسخه كتاب خانه مسجد جامع كبير صنعا در يمن, كه بر روى پوست به صورت بياض, در ابعاد 37 در 37 سانتى متر در پانزده برگ به خط كوفى است. اين قرآن, در دو بخش است كه نيمه اوّل آن, نسبتاً سالم مانده است و شامل سوره حشر تا آخر قرآن است البته اين بخش, به خطّ مبارك حضرت نيست, بلكه مقدارى از آن به خطّ زيد بن ثابت و نيز سلمان فارسى نگارش يافته است.
يمه دوم اين قرآن با همان اندازه مشخّصات, شامل سوره بقره تا كهف است و آثار