پيامبر ما محمد(ص), از زمانى كه خداوندْ او را خلق كرد تا آن گاه كه روحش را قبضه فرمود, هيچ گاه, نه از روى تعمّد و نه از روى نسيان, خلاف و گناهى مرتكب نشد. ^۱
ملاّهادى سبزوارى در اين باره گويد:
عصمت انبيا و اوصيا و ملائكه, در اعتقادات و تبليغ, و در احكام و افعال, از صغائر و كبائر, خواه به عمد و خواه به سهو و خواه بر سبيل خطاى در تأويل, در همه عمر, در پيامبرانْ پيش از بعثت و بعد از بعثت, و در امامْ پيش از منصوب شدن به مقام امامت و بعد از آن, در علم و عمل از خطا و سهو و نسيان است. ^۲
پيش تر, ذيل روايتى از حضرت رضا(ع) عنوان شد كه آن بزرگوار فرموده است:
امام, معصوم و مؤيّد و موفّق و استوار, و از لغزش ها و خطاها و افتادن در ناهموارى ها در امان است. خداوند, او را بدين سجايا مخصوص نموده تا حجّت او بر بندگان باشد. ^۳
علامه مجلسى, ذيل آيه «أطيعوا اللّه و أطيعوا الرسول و أولى الأمر منكم» , به نقل از مرحوم طبرسى در مجمع البيان گفته است:
جايز نيست كه خداوند, اطاعت از شخصى را بى قيد و شرطْ واجب كند, جز آن كه معصوم باشد و ظاهر و باطنش يكى باشد و اشتباه نكند و به كار زشتْ دستور ندهد. ^۴