كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث, دانشكده الهيات دانشگاه تهران, استاد راهنما: عبدالمهدى يادگارى, 1367, 126 ص.
گرچه متداول آن است كه در تبيين معانى لغات قرآن, ابتدا به منابع و كتب واژه شناسان مراجعه مى شود و آن گاه براى تأييد به رواياتى كه در اين باره رسيده, استناد مى شود, چنان كه برخى از لغويان, خود چنين كرده اند; امّا در اين پايان نامه براى تبيين معانى واژه ها ابتدا به روايات مراجعه شده و براى دفاع از روايات, احياناً به منابع لغوى نيز مراجعه شده است.
در اين پايان نامه با تكيه به تفاسير روايى شيعه, همچون: نورالثقلين, البرهان, تفسير القمى و نيز تفاسير روايى اهل سنّت, همچون: الدرّ المنثور, واژه هاى دو سوره فاتحه و بقره بر اساس ترتيب الفبا شرح و تبيين شده است. فراهم آورنده رساله در نظر داشته اين كار را تا پايان قرآن دنبال كند; امّا چنان كه در مقدمه آورده, به علّت گستردگى كار و محدوديت زمانى به همين دو سوره بسنده كرده است.
3.افسانه غرانيق, فاطمه تهامى, كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث, دانشكده الهيا ت و معارف اسلامى دانشگاه تهران, استاد راهنما: على دوانى, 1369, 142 ص, دستنويس.
اين پايان نامه به بررسى افسانه غرانيق و ردّ آن پرداخته است. اين رساله در سه فصل, بدين شرح تنظيم شده است:
فصل نخست: به بحث لغوى درباره واژه «غرانيق» اختصاص يافته و بيان شده كه اين واژه, جمع مكسّر «غُرنوق» يا هشت واژه مشابه ديگر و به معناى «نوعى مرغِ آبزى» يا «جوان سپيد خوبْ صورت» آمده است.
در فصل دوم, عبارت هاى نقل شده اين افسانه در 53 منبع از منابع تاريخى و تفسيرى همچون: سيرة ابن اسحاق, تاريخ الطبرى و تفسير الطبرى, تفسيرالقمى,