افسردگى را نوعى حالت بى تفاوتى و عدم احساس شادى دانسته و آن را بيمارى قرن برشمرده است.
در بخش دوم, پس از برشمرده شدن عدم ارضاى نيازهاى اساسى به عنوان زمينه پيدايش افسردگى, نيازهاى اصلى انسانى به نيازهاى زيستى, روحى, شناختى و ساير نيازها تقسيم شده است.
در بخش سوم, عوامل پيدايش حزن و افسردگى بررسى شده است. مؤلف, عوامل جسمانى, شناختى و روانى را عمده ترين عامل پيدايش افسردگى دانسته و براى عوامل روانى, مواردى همچون: حسد, كينه, ياٌس, سوءظن و ناكامى را برشمرده است.
بخش چهارم به بررسى آثار افسردگى, همچون: پيرى زودرس و خودكشى اختصاص يافته است.
در بخش پنجم, روش هاى درمان افسردگى مورد بررسى قرار گرفته اند. مؤلف, درمان هاى جسمى از طريق غذا و دارو درمانى, درمان از راه اصلاح بينش نظرى و عملى, درمان از راه تأمين نيازهاى اساسى انسان, دين درمانى, درمان هاى اجتماعى, درمان از راه اميد و معنا دادن به زندگى و… را از جمله راه هاى درمان افسردگى و حزن دانسته است.
12. النور المبين فى تفسير أميرالمؤمنين, نادر فضلى, دكترى علوم قرآن و حديث, دانشكده الهيات دانشگاه تهران, استاد راهنما: سيد محمدباقر حجتى, 1374, 355 ص.
اين پايان نامه در دو بخش مقدماتى و يك بخش اصلى (كه ارائه گوشه هايى از روايات تفسيرى أميرالمؤمنين است) و به زبان عربى فراهم آمده است.
در بخش نخستِ مقدماتى, مباحثى در معرّفى قرآن و جايگاه بلند آن