روش تفسير قرآن به قرآن در تفسير علاّمه طباطبايى, نظريه استقلال قرآن در تفهيم مقاصد كه از سوى ايشان مطرح شده, مورد توجه قرار گرفته است. نويسنده با تأكيد بر اين نكته كه علاّمه در سراسر تفسير خود, مباحث روايى را تحت عنوان:«بحث روايى» آورده ـ كه يك ششم الميزان را تشكيل مى دهد ـ , به نقد ديدگاه علامه پرداخته است.
فصل دوم به بررسى تفصيلى چگونگى برخورد علامه با حديثْ اختصاص يافته است. مؤلف در اين فصل, اثبات مى كند كه مرحوم علامه به سند و متن رواياتْ توجّه داشته و با عرضه روايات بر معيارهايى همچون: قرآن, سنّت متواتر و عقل, به نقد آنها پرداخته است.
توجّه به اصول لفظى و ملاك هاى طرد حديث, همچون: مخالفت با كتاب و سنّت, مجهول بودن (مجموعاً يازده ملاك), اقسام حديث از حيث نوعِ بيان (روايات تفسيرى, روايات تطبيقى, روايات بطنى), بررسى ارزش روايات صحابيان و تابعيان, اسرائيليات و موضع علامه در برخورد با آنها, از جمله مباحث مطرح شده در فصل دوم است.
گفتنى است كه صبغه حاكم بر اين پايان نامه تا حدّى انتقادى است.
16. محدّثان شيعه در قرن نهم و دهم هجرى و سبك حديث نگارى آنان, سيد عليرضا طباطبايى, كارشناسى ارشد علوم قرآنى, مؤسسه آموزشى و پژوهشى امام خمينى(ره) , استاد راهنما: احمد عابدى, 1379, 183 ص.
در اين پايان نامه, پس از بيان اجماليِ سير تدوين حديث در ادوار گذشته, مهم ترين محدّثان قرن هاى نهم و دهم هجرى كه داراى تاٌليفات حديثى بوده اند, معرّفى شده اند و به بيان شرح حال, استادان, شاگردان و آثار آنان پرداخته شده است.