6. آيا توسّل و استغاثه به رسول خدا و اهل بيت او ـ كه در ميان شيعيان رواج دارد ـ , شرك نيست؟

پاسخ: قرآن مجيد از زبان فرزندان يعقوب مى گويد:
يا أبانا اسْتَغفِر لَنا ذُنوبَنا.^۱
پس به پدرشان متوسّل شده اند. نيز مى فرمايد:
جاؤوك فاستغفروا الله و استغفر لَهُم الرسول .^۲
كه از آن برمى آيد رسول الله را وسيله خود قرار داده اند. حال, آيا مى توان گفت قرآن مجيد, شرك را تجويز مى كند؟!
برخى اهل سنّت مى گويند كه اين آيات, مربوط به زمان حيات يعقوب(ع) و رسول گرامى اسلام است و توسّل و استغاثه به آنان پس از مرگشان شرك است. اين گفتار, شاهد عدم دقّت و كم سوادى آنان است; زيرا نمى توان گفت كه توسّل, شرك است و شرك, در زمان حيات رسول خدا جايز و پس از رحلت او حرام است; زيرا شرك به هيچ وجه, قابل تجويز نيست. پس معلوم مى شود كه توسّل و استغاثه را شرك دانستن, اشتباه است.

7. نذر براى ائمه ـ كه در بين شيعيان رايج است ـ, چه توجيهى دارد؟

پاسخ: اولاً نذر كردن براى پيامبر(ص), ميان اهل سنّت هم هست; ثانياً «نَذَرْتُ لِلنّبى» يا «نَذَرْتُ للإمام», دو معنا دارد كه اگر مقصودْ يكى از آن دو باشد, نذرْ باطل است و اگر   ديگرى باشد, نذرْ صحيح است و شيعه از نذر براى پيامبر و امام, معناى دوم را قصد مى كند.
توضيحْ اين كه اگر «لام» را متعلّق به نذر بدانيم (يعنى كسى كه مى گويد: «نذرتُ للنبى», همان معنا را از «لام» اراده كند كه در «نذرتُ للّه» اراده مى كند), اين نذر, باطل است; اما اگر «لام» را «لام انتفاع» بداند و مقصودش اين باشد كه نذر براى خدا و ثواب آن براى پيامبر(ص) است, مانعى ندارد; مانند اين كه نذر براى حجّاج به اين معناست كه نذر براى خداست و حجّاج از آن نذر, بهره مند مى شوند.