13. يكى از نويسندگان متعصّب, حديث «النظر الى وجه على عبادة» را مستنكر دانسته است. نظر شما در اين باره چيست؟

پاسخ: اولاً اين حديث در كتاب كنوز الحقائق مناوى كه در حاشيه الجامع الصغير سيوطى چاپ شده, موجود است. ثانياً آيا بى انصافى نيست كه عبادت بودن نگاه به صورت على (ع) را كه آيينه تمامْ نماى خداست, مستنكر بدانيم, امّا در كتاب هاى حديثى اهل سنّت بخوانيم: «النظر إلى أهل السنّة يدعو إليها و ينهى عن البدعة عبادة» ^۱ ؟
اين حديث كه بوى جعلى بودن از آن استشمام مى شود, در كتاب مفتاح الجنّةى سيوطى(ص 44) نقل شده است.

14. آيا عقيده به «بداء» ـ كه از اعتقادات شيعه است ـ, مستلزم جهل خداى متعال نيست؟

پاسخ: حقيقت «بَداء» در نزد شيعه, «إبداء» است و «ابداء» به معناى «اظهار» است و مقصود, آن است كه مثلاً پيامبر يا امام, به مقتضيِ انجام گرفتن حادثه اى علم پيدا مى كند, ولى از مانع آن بى اطّلاع است و احياناً طبق مقتضى به وقوع مقتضا خبر مى دهد.سپس خداى متعال, مانع را اظهار و اِبدا مى كند و او متوجّه مى شود كه به سبب وجود مانع, مقتضا موجود نخواهد شد. از اين اِبدا و اظهار, به «بدا» تعبير مى شود و مى گويند: «بداللّه…».
شيعه هيچ گاه به بَدايى كه مستلزم جهل خداى متعال باشد, معتقد نيست و قرآن و نهج البلاغه روا نمى دارند كه كسى كه به خدا و رسول او ايمان دارد, چنين جهلى را به خداى عليم نسبت دهد.