بخش يازدهم: علوم الإمام على(ع)

بخش يازدهم به علم حضرتْ اختصاص دارد. در ابن بخش, منزلت علمى حضرت و علوم مختلف ايشان بررسى شده است. در فصل «قبسات من علمه» كه اصلى ترين و بزرگ ترين فصل اين بخش است, گفته ها و خطبه هاى حضرت در علوم گوناگون, دسته بندى شده اند. از اين ميان مى توان به «معرفة اللّه» با همه گستردگى و شمولش, «معرفة خلق اللّه» يا همان «هستى شناسى» با همه بزرگى اش و نيز: روانشناسى و تربيت, جامعه شناسى, اخلاق, تاريخ و ادبيات و شعر, اشاره كرد.

بخش دوازدهم: قضايا الإمام على(ع)

در اين بخش, در چهار فصل, ابعاد داورى هاى امام(ع) نشان داده شده است.
در فصل اوّل, از جايگاه داورى مولا سخن رفته است و از اين كه به اقتضاى صريح كلام پيامبر, «أقضى الأمّة» بوده است. نمونه هايى از داورى هاى آن بزرگوار در زمان رسول اللّه(ص), پس از آن حضرت و روزگار خلافتش گزارش شده كه همه و همه نشانگر گستره دانش, صلابت رفتار, استوارى موضع و حق مدارى آن پاسدار حق و حقيقت در زندگى است.

بخش سيزدهم: آيات الإمام على(ع)

اين بخش, گزارش نمونه هايى است از قدرت معنوى, ولايت تكوينى و جلوه هاى خليفة اللّهى آن امام است; اساسى كه خود, جلوه والاى قدرت و عظمت الهى بود. نمونه هايى مانند: اجابت دعوات, سخن گفتن از ناپيداها و ناديده ها (اخبار مَغيبات), كرامت ها ـ همچون «ردّ الشمس» كه منقبتى است منحصر به فرد و فضيلتى تحيّر آفرين و شگفتى آور ـ, و….
اين بخش, بُعد معنوى شخصيّت امام را در تعامل با گستره هستى, و جايگاه والاى او را در اوج و عروج, و مكانت عظيم او را در نقش «خليفة اللهى» نشان مى دهد.