مقدمه

وهّابيان ـ كه خود را اهل حديث و سَلَفى مى نامند ـ, از به كار بردن الفاظ «تشبيه» و «تجسيم» در اعتقادات خود, پرهيز مى كنند; اما آن را در قالب «توحيد اسما و صفات» معرّفى مى كنند و مقصودشان از اثبات اسما و صفات براى خداوند, اثبات صفات اجسام و صفات مادّى   براى اوست. گويا به نظر آنان, صفت, منحصر است به صفات مادّى.
اعتقاد به تشبيه, چيزى است كه در اسلام وجود نداشته; بلكه از اعتقادات عرب جاهلى است و گويا آنان نيز از يهود اين عقيده را گرفته باشند. روشن است كه شرك و بت پرستى كه در زمان جاهليتْ رواج داشته, همان عقيده به تجسيم و تشبيه است. يهوديانى كه مى گفتند:
اجعل لنا إلهاً كما لهم آلهة!
آن گونه كه آنان خدايان متعدد دارند, بر ما نيز خدايى قرار ده!^۱
به روشنى اعتقاد به تجسيم خداوند را بيان مى كنند.
شهرستانى مى گويد:
عقيده به تشبيه, در طبيعت يهود وجود دارد, به طورى كه مى گويند روزى خداوند, چشمانش درد گرفت و ملائكه به عيادت او رفتند! ^۲
و نيز آورده است:
اعتقاد به تشبيه, منحصراً در يهود بود, ولى نه در همه آنان; بلكه در بخشى از آنان; زيرا الفاظ فراوانى را در تورات يافتند كه دلالت بر تشبيه مى نمود. ^۳
بنابراين, ريشه اين اعتقاد به يهود و عرب جاهلى كه متأثر از يهود بود, برمى گردد و اين انديشه, انديشه اى وارداتى به جهان اسلام است و روح دين اسلام از آن بيزار است و بعيد نيست آن را كعب الأحبار يهودى زاده, در روايات اسلامى جعل كرده باشد.