حسين بن شرف الدين اردبيلى (م ق 10);
محمّد بن عبد الكريم انصارى استرآبادى (م ق 10);
محمد تقى بن مقصودعلى مجلسى (م 1070ق);
محمد صالح روغنى قزوينى (م ق 10);
محمد باقر مجلسى (م 1110ق);
محمّد بن حسين خوانسارى (م 1125ق);
على بن محمّد امامى حسينى اصفهانى (م ق 12);
عبد الكريم بن محمّد يحيى قزوينى (م ق 12);
بارى, آنچه درپى آيد گزارشى است از كار ترجمه كتاب هاى حديثى كه با قصد اطلاع رسانى در اين حوزه فراهم آمده است تا به يارى خدا گامى هرچند كوچك در راه سامان يافتن ترجمه كتاب هاى حديثى باشد. اين گزارش به لحاظ تاريخى از دو بخش تشكيل شده است: بخش نخست آن مشتمل بر ترجمه هاى كهن تا حدود نيمه قرن چهاردهم است ـ كه با چشم پوشى از چاپ هاى سنگى پاره اى از آنها ـ جز اندكى, بيشتر آنها چاپ نشده اند و از اين نظر چشم به راه مصححان صاحب همت است تا غبار غربت از چهره آنها بزدايند. و بخش دوم, شامل ترجمه هاى معاصر تا حدود سال 1378 ش, است.
اينك توضيحاتى درباره شيوه هاى به كار برده شده در اين گزارش:
ييكم. پاره اى از اين آثار به قصد شرح حديث نوشته شده اند. اما اولاً اين آثار به (ترجمه) نام بردارند. ^۱ ثانياً در اكثر شروح فارسى, پيش از شرح فراز مورد نظر, ترجمه اى از آن آورده شده است; خصوصاً شروح دو سه دهه اخير كه قريب به اتفاق آنها اين گونه اند. عكس اين قضيه نيز صادق است; يعنى برخى از آثار به رغم شهرتشان به (شرح), چيزى فراتر از ترجمه نيستند, كه اين گونه آثار نيز معرفى شده اند.