او براى اثبات وثاقت زراره، گفتار كشّى، شهيد ثانى در حاشيه رجال الكشى و سيد بن طاووس را ذكر كرده و با اشاره به برخى از قدحهايى كه درباره شخصيت زراره رسيده و آن را مصداق آيه شريف «أمّا السفينةفكانت لمساكين، يعملون البحر فاردت أن أعيبها و كان ورائهم ملك يأخذ كل سفينة غصباً »^۱ دانسته است؛ زيرا ائمه(ع) به خاطر حفظ زرارة از خطرات دستگاه حكومتى با ابراز جملاتى در مذمت او، جان او را حفظ كرده اند. ^۲
نيز به بررسى شخصيت و ميزان وثاقت اَبان بن ابى عياش و سليم بن قيس هلالى ^۳ پرداخته است. ملاصدرا روايات الكافى را با واسطه سندى دو استاد خود، شيخ بهايى و ميرداماد، ذكر كرده و شيخ بهايى را تكيه گاه خود در علوم نقلى و ميرداماد را پشتوانه اساسى خود در علوم عقلى دانسته است. ^۴
دقت هاى رجالى صدرالمتألهين ستودنى است و چنين باريك بينى از يك شخصيت فلسفى، دور از انتظار است.
او در بررسى سندى روايت «أيها الناس اعلموا أن كمال الدين طلب العلم و العمل به...؛ مردم بدانيد كه كمال دين، طلب علم و عمل به آن است...»، ^۵ در تبيين شخصيت رجالى هشام بن سالم به اين نكته اشاره كرده كه برخى اعتقاد او را فاسد دانسته اند و كشّى اين اعتقاد هشام بن سالم را نقل كرده كه او معتقد است خداوند داراى صورت بوده، آدم طبق مثال ربّ ، آفريده است. ملاصدرا در دفاع از هشام بن سالم آورده است:
گفتن اينكه خداوند صورت است، اعتقاد به جسمانى بودن خداوند را به دنبال نمى آورد؛ زيرا نظير چنين سخنانى از عرفاى كامل نيز نقل شده است و صورت در نزد ايشان داراى معناى غير از معانى شكل و خلقت است كه عرف در مى يابد. ^۶
ملاصدرا با پذيرش آنچه كه به هشام بن سالم نسبت داده شده، تاكيد مى كند كه ادعاى مخلوق بودن آدم(ع) طبق مثال خداوند به معناى باور جسمانى بودن