وى، از اين بزرگواران، از رهگذر اجازاتشان از مشايخشان و از طرق روايتى كه دارند، روايت مى نمايد - رحمهم اللّه و أجزل مثوبتهم - .
اين كار مؤلف، و آوردن مشيخه در پايان كتاب - كه بيشترينه موسوعه نگاران حديث به آن بى توجه بوده اند - ، افزون بر آنكه عنايت ويژه وى را به حديث و علوم و شئون آن مى رساند، نشانگر ذوقى ممتاز است و نمودار رعايت جميع جوانبى كه مى بايد در چنين كار مهم و گسترده اى مراعات گردد.
در فرجام، از آنجا كه ما پيوند مستقيمى با مؤلف و اين كار او داشته ايم و از نزديك بر خصوصيات هر يك وقوف يافته ايم، مى بايد تلقى خاص خود را از اين كار و مؤلف آن بازگو كنيم و خاطرنشان نماييم؛ كه اين كار - نسبت به ديگر موسوعه هاى حديثى معاصرى كه بر رسيده ايم - ، از جهاتى چند، متفاوت است:
اولاً، مؤلّف آن از عالمان بنامى است كه عمرى را در فراگيرى دانشهاى دينى مصروف داشته، تا به پايگاهى بلند دست يافته است كه كوشايان و خداوندگاران توانشهاى ممتاز ، از دست او ، خواهان آن هستند. وى افزون بر مجد ريشه دارى كه از پدران خويش به ميراث برده، ^۱ و خوى و آرامشى كه خداوند به او ارزانى داشته، و شكيبايى و