پس زمانى كه، بعد از ذبح كردن قربانى و يا نحر نمودن آن، به زمين افتاد و روح آن مفارقت كرد، پس بخوريد از آنها و بخورانيد از آنها به فقراى قناعت كننده و بر سؤال كننده طلب كننده.
و ايضاً در آن سوره فرمود:
على ما رزقهم من بهيمة الأنعام فكلوا منها و أطعموا البائس الفقير؛^۱خداوند را ياد نماييد در مقابل آنچه از گوشت حيوانات به مردمانْ روزى داده، و بخوريد از آن قربانى و اِطعام بكنيد از آن به محتاجين و تنگدستان.
و حاصل مضمون اين دو آيه شريفه اين است كه از گوشت قربانى منا مأذون مى باشيد كه خودتان بخوريد، و نيز بايد از آن به فقراى سؤال كننده و بر محتاجين و درماندگان بدهيد تا اينكه آن جماعت نيز در هر سال، در آن وقت، از جهتِ دادن آن گوشت ها به ايشان، چند روزى رفع عسرت و پريشانى نمايند.
پس از اين دو آيه شريفه، حكمت و سياست و صلاحيت ذبح قربانى در منا واضح و معلوم مى شود؛ زيرا كه صريح آيات دلالت دارد بر اينكه آن قربانى از بهر خوردن و انتفاع فقرا و ضعفا و مساكين است.

۰.و در تهذيب به سند صحيح از كنانى روايت كرده كه حضرت صادق(ع) فرمود:زمانى كه در منا ذبح و يا نحر قربانى نمودى، پس خودت از آن بخور و اطعام كن به فقرا، چنان كه خداوند فرموده: «فكلوا منها و أطعموا القانع و المعتر».^۲
پس، آن حضرت فرمود:
مراد از «قانع»، آن كس است كه قناعت كند بر آنچه به او مى دهى، و مراد از «معتر»، كسى است كه از تو سؤال بكند. و يكى از اطعام شدگان در آيه ديگر «بائس فقير» است، كه مراد، مطلق نوع فقرا و ضعفاست، كه به او نيز اطعام مى شود. ^۳