جز اين نيست كه خداى تعالى در منا قربانى قرار داده از جهت اينكه سير بشوند مساكين و فقراى شما از گوشت. پس قربانى را به فقرا بخورانيد. ^۱

و از امثال اين احاديث در كتب اربعه و مستدرك بسيار است. ^۲ و اين احاديث صحيحه، مثل آيات شريفه، بيان مى كند كه علت و سياست ذبح قربانى در منا همان انتفاع فقرا و اطعام ضعفا و تنگدستان و رفع حاجت و رفع گرسنگى محتاجين است و احاديث در اين باب، صراحت و دلالت واضحه دارد و منكر اين دلالات صريحه، منكر ضروريات عقليه است.
و اين حكم، صريحاً حكم قرآن و فرمايش امامان ماست و ايراد و اشكال بر قرآن و بر حضرت ختمى مآب(ص) و اوصياى مرضيين(ع) او هرگز وارد نمى شود و در مقابل نص صريح هم، اجتهاد نتوان كرد. پس ابداً كسى از داخله و يا از خارجه حق ايراد و اعتراض بر احكام خدا و فرمايش پيغمبر(ص) و امامان ندارد.
اگر مسلمانان بر حسب مفاهيم احكام قرآن و احاديث عمل ننمايند و علت و سياست اين حكم را - كه مقصود از آن سيرى فقرا و انتفاع عجزه و ضعفاست - نفهميده، مانند آنكه صد نفر، هر يك به موجب نذر، كلاهى به سر يك فقير از بالاى يكديگر بگذارند، در حالتى كه آن فقير بدنش سرتا پا برهنه و خودش از گرسنگى نزديك است بميرد. حاشا و كلا، كه صاحب شرع انور اين طور اعتراض به جهالت مسلمانان راجع است، نه بر حكم صاحب شرع؛ زيرا كه خداوند در قرآن و پيغمبر و امامان(ع) در احاديث اين را بيان فرموده اند، كه علت و سياست در ذبح قربانى در منا همان خوردن فقرا و انتفاع ضعفاست، چنان كه در آيات و احاديث صحيحه ذكر گرديد.
پس ايراد و اعتراض معترضين به صاحب شرع انور و بر قانون اسلام در اين موضوع وارد نخواهد شد، و بلكه بر عمل مسلمين وارد است. اگر مسلمين زياده بر