نگاهى به صحيح بخارى

محمدحسن زمانى

پيش گفتار

پيامبر بزرگوار اسلام(ص)، دو يادگار گران سنگ در ميان مسلمانان نهاد تا سبب هدايت و رستگارى آنان باشد، كه همانا قرآن كريم و عترت اند.
مى دانيم كه مجموعه هاى روايى موجودِ جهان اسلام، به دليل آسيب پذيرى هاى سياسى و مذهبى، نيازمند نقد و نظر بوده و نقد آنها همت و حوصله اى در خور ميراث معنوى پيامبر و امامان شيعه(ع) مطلبد. از رهگذر اين بررسى هاست كه مى توان به هدايت قرآنى دست يافت.
در ميان جوامع حديثىِ اهل سنت، كتابى كه شهرت و اعتبار فزون ترى يافته، و عالمان سنى مذهب آن را پس از قرآن، بهترين منبع و متن دينى شناخته اند، صحيح البخارى است. كتاب ياد شده، ويژگى هايى در خور تجليل و تحقيق دارد، به طورى كه تاكنون كم تر پژوهش گرى، جرأت و مجال نقد آن را به دست آورده است.
نوشتار حاضر، مى كوشد تا هدف روشنايى افكندن در طريق بهره گيرى مطلوب از صحيح البخارى و منظور پالايش فكرى و احياگرى دينى خدمتى به سنت رسول اكرم(ص) نموده باشد.