زندگى نامه امام بخارى

ابوعبداللّه محمّد بن اسماعيل بخارى، در سال 194ق، در شهر بخارا (خراسان بزرگ) ديده به جهان گشود. وى در كودكى، پدرش را از دست داد و از آن پس، مادر به تربيت او پرداخت.
بخارى در شرح حال خود آورده است كه در ده سالگى، حفظ حديث را آغازيد، و در شانزده سالگى، به همراه مادر و برادرش راهى مكه گشت و شش سال در آن شهر و نيز مدينه اقامت گزيد. در اين ساليان، بخارى به فراگيرى علوم دينى پرداخته و بر اثر نبوغ شگفت انگيز در ميان طالب علمان درخشيد. او به منظور اخذ حديث و دانش، سفرهايى به شام، مصر، الجزيره، بغداد، بصره و خراسان داشت. در سفر به نيشابور بود كه اعتقاد وى به مخلوق بودن قرآن سبب كشمكش ميان او و محمّد بن يحيى دَهلى گشت.
بخارى، پس از سخت كوشى هاى علمى و پديدآوردن كتاب هايى چند، به زادگاه خويش بازگشت. اختلاف ميان او و خالد بن احمد (والى بخارا) زمينه تبعيد وى را به سمرقند فراهم آورد. وى ناچار از سكونت در روستايى گشت و سرانجام در سال 256ق - كه 62 سال از عمر وى مى گذشت - جهان را بدرود گفت. ^۱
امام بخارى، هجده كتاب پديد آورد كه مهم ترين آن را مى توان الجامع الصحيح البخارى دانست.
التاريخ الكبير، التاريخ الأوسط، التاريخ الصغير، خلق أفعال العباد، الضعفاء الكبير، أسامى الصحابة، المبسوط، المسند الكبير، الضعفاء الصغير، و مختصر من تاريخ النبى(ص) كتابهاى ديگرى است كه از وى برجاى مانده است.